When The Killer Falls In Love

Chapter 16

We got alarmed and search for a light. Para naman akong baliw lingon nang lingon sa kung saan. Tanging buwan nalang ang nagbibigay sindi. Rinig na rinig namin ang sariling hininga sa tahimik na spasyong to. Halos malaglag ang puso ko nung marinig ang mumunting takbo ng mga paa.

"Shit!"
-mura ni Santos.

We we're blinded by the pitch black light in this house. And are so alert in every movement and noises.

"Are you there, sir?"
-tanong ni Santos.

"Ayos lang Ayos lang. Si Lad? Nasaan?"

Nabibingi kami sa katahimikan at halos humawak-hawak nalang kami sa pader upang magsilbing tagaakay namin. Kapit-kapit ako sa damit ni Papa upang hindi kami magka-hiwalay. Ramdam ko namang si Senior Inspector Santos ay nasa likod ko naka-sunod. Mabigat na ang paghinga nito. Kahit sarili kong pintig ay mismong naririnig ko.

"Sana nga wala siya sa tabi-tabi natin."
-paghahangos ni Santos.

Dahan-dahan kaming naglakad, takot na baka isang maling galaw ay sasalubongin kami ng walang kalaban-laban ni Dojun ng kanyang tumatagis na kutsilyo.

Biglang may umagik-ik.

Sabay-sabay kaming napahinto at naalarma. Ramdam ko ang kalamnan kong nanunuyo sa takot. I give myself a courage but instantly broke down when suddenly, a screeching sound of the knife was heard not in a far distance. Parang pusang napatindig ang balahibo ko.

"Go to the living room, Pa."
Bulong ko kay Papa at nagmamadali kaming lumakad-takbo ng tahimik patungo doon.

Nung mahawakan niya ang couch ay napahinga kami ng maluwag. We stood side by side as the light came up.

Phew!

Hindi nakatakas sa mga mata ko ang isang pulang bestida na tumakbo paitaas. At nakitang nagsi-kalatan ang dugo ng paa ko sa sahig.

"Pa, wala kayong dalang baril?"
-mahina kung tanong sapat lang para kaming tatlo ang magka-rinigan. Nasa sentro na kami ng sala at nakakabingi ang ingay sa paligid. The huge curtain blew as a terrifying sound boomed.

"Shit!"
-mura naming lahat.

"Hindi naman namin alam na lalaban si Dojun."
-sagot nito.

"Of course lalaban 'yan! Killer nga diba?"
-mahina kung sigaw.

"Pumunta kasi kami dito para kunin ka pabalik at dakpin si Lad sa pag-kuha sa'yo. So ofcourse, we have no guns to avoid any commo--"

Napaigtad kami nung may lumihis na kytsilyo sa paanan ni Papa. Tumarak ang kutsilyo nito sa paa ng sofa. Nanglalagkit na pawis kaming napabaling kay Lad na ngayon ay may isa pang kutsilyo na hinahagis-hagis niya pataas. Nanlilisik ang mga mata nito at nakangisi ang labi.

"Santos confirmed already, I am the killer. What's with that reason, Aristone?"
-mapaglaro nitong tanong.

"Sinubokan ka lang namin. Pero ngayon sinabi mo na mismo ang sekreto mo, ebidensiya nalang namin ang kulang para ipukpok ka sa kulongan!"
-diin ni Papa.

"That's a pathetic excuse."

"Well atleast we found out who you really are!"

Lad gritted his teeth and horribly run towards us. Napatakbo ako sa likod ng sofa at sinangga ni Santos ang atake nito. Gumilid si Dojun and pull Santos away making him to instantly stab Papa pero nahuli nito ang bisig niya at agaran sanang baliin sa pamamagitan ng tuhod nito nung malakas na hinila ni Dojun si Papa at sinalubong ng suntok sa mukha.

"Pa!!"
-I panic.

Napalingon sa'kin si Dojun. Santos grab his neck but he kick him with his elbow, turn around, grab his face at sinalubong ng tuhod. Bahagyang nahilo si Santos and Dojun instantly give him a prise de jambe, a French kick at the face. Natumba ng walang alinlang si Santos sa lakas ng sipa ni Dojun. His nose bleed and Dojun kick him in the abdomen again. Kinuha ko naman ang pagkakataon na 'yun para tumakbo pabalik sa kusina. Nasa hagdan pa lang ako nung mahuli ni Dojun ang buhok ko at iwinaksi sa sahig. I groan in pain when my butt hit at the floor.

"Dojun!"
-alarma kong tingala sa kanya.

Ngising-ngisi siya na akala mo sabik na sabik na patayin ako. I crawled backward petrified by his touch. Pagkatapos ng maliligaya naming sandali, talagang ganito ang naging bungad nang umapak kami sa pamamahay niya.

A horrific feeling run towards my system as he step forward near to me but instead of using a knife he slap me hard na ikina-daing ko sa hapdi. Pawaksi ko siyang nilingon sa may naglalakihang mata.

"What!"

Unexplainable feelings curious my mind when he did not even give me a death glare but instead, he gave me a mad look. Just mad looking Dojun.

What?

Tumakbo si Santos sa likod niya at sinakal siya gamit ang sinturon, binaliktad ni Dojun ang kutsilyo at isinaksak kay Santos. Napahiwalay si Santos at agaran siyang sinalubong ni Dojun ng kutsilyo. Nasaksak si Santos sa balikat ng walang pag-atumbali. Dojun gave him a gentle fist which it hit from the abdomen making the opponent lose its balance in pain. Sinalubong niya din ng tuhod ang pagmumukha ni Santos.

Santos groan in pain and is about to punch him pero nilaslasan siya ni Dojun sa dibdib. Maslalo siyang napasigaw sa sobrang sakit. Dojun professionally swing his knife at his opponent. Santos also crazily evaded his attack.

Halos hindi naman ako magkanda-ugaga lalo na nung isinaksak ni Dojun ang kutsilyo sa tiyan ni Santos.

My face drew in panic as I felt my skin run pale and cold.

"Santos!!"
-sigaw ni Papa at nagkandarapang tumakbo sa harapan ni Santos.

Sasaksakin na sana siya ni Dojun kaya agad akong humarang sa harapan niya. Napahinto siya. Kapos hininga akong nakatingala sa tangkad niya habang kumakaripas pababa ang pawis ko. The silent instantly swallow the whole area as my breathing heave like crazy.

Taas noo niya akong binabaan ng tingin at tinaasan ng kilay.

"Do not interfere."
-mababang tono nitong utos.

"Nak!"
-tawag ni Papa sa'kin sa likod.

Pinanlisikan ko ng mata ang kaharap ko.
"They've done nothing wrong!"
-diin ko sa sikmura niya.

"And you, stated the wrong sentence."

PLAK

"Natashaaa!!"
-papa screamed at the top of his lungs.

I felt his knife pierce through my stomach as I nervously look up to him. My heart broke in pain as I gasp for my breath. Saglit na tumigil ang mundo ko nung makita ang mukha niya. Ramdam ko ang dugo kong lumabas sa parte ng sinaksak niya.

Tanging pangalan nalang niya ang nakilala ko. His laugh and silly actions earlier vanished like it never exist. I wish it did not exist. I wish we did not laugh earlier. I wish we never share body and happiness. 'Cause in that case I would never felt this pain.

Kampante akong hindi niya ako kayang saktan dahil sa nangyari kanina pero akala ko lang pala 'yon. Because from the very beginning, I only knew his name, not his story.

He did not even wasted a sight to look at me as he pull it out. Bumagsak ako sa sahig as the blood splatted on the floor like a messy river. The pain slowly swallow me as I can feel my body run pale and cold. Saglit na napa-urong ako sa sakit nung biglang parang lumutang ako sa ere. Napansin ko siyang nagsimulang humakbang patungo kanila Papa. Nahihilo man ay nagawa ko pa ring pigilan ang kamay niyang may kutsilyo.

Napahinto siya ng panandalian.

"I don't know who you are. Not anymore..."
"But please.. Wrath doesn't succeed."
"Lower down your rage."

Remembering how happy we are awhile ago makes my heart ache. Damn this thing! Why it has to be you?! Fuck!

He grab his hand like he felt filthy to me.

"The more you live, the more you will realize that cruelty and ruthlessness are all I can give to you. You do not deserve me as much as I do not deserve you. Seeing you suffered by my own wrath makes me pitied you. Therefore, killing you is an ought."

What...

"Still, It is a pleasure to have you. As a token of gratitude, I stabbed you. Isn't it astonishing?"

BLAG!