When The Killer Falls In Love

Chapter 36

My eyes widen by great tremor. My lips trembled. My hands trembled. My heart panic. I felt my ears getting deaf second by second.

Staring at Akira's witch face, the nervousness run every in my veins, as I felt my self swallowed by weakness. Nanghina ako sa narinig. Hindi ko alam kung anong mas mairereak pa. Nawalan ako ng lakas magsalita. Nawalan ako ng lakas mag-isip pa ng susunod na galaw.

Ito ba ang sinabi sa'kin ni Dojun noon na isusunod nila si Governor at Mayor? Kagagawan din ba nila? Nung una, si Julian at Leyna ngayon ang mga ama naman?

Ramdam ko ang hiningang nakipag-sabayan sa lakas ng tibok ng puso ko. "B-bakit? Bakit pa humantong sa g-ganito ang lahat?" My feet are cold and so are my hands.

"Anong bakit pa? Hahantong naman talaga sa ganito kapag may mangingialam diba? Kung walang gagalaw, walang mamamatay ganon lang iyon ka simple."

"Pero bakit pa kailangan patayin?!!" Agaran kong asik nung hindi ko na kinaya.

Natawa siya ng malakas.
"Naman Natasha! Dapat nga magpasalamat sila kasi pinatay agad. Eh kung si Dojun ang nandoon?? Eh kung ako ang nandoon?? Eh kung si papa ang nandoon?? Sa tingin mo ano ang mangyayari?? Paaabutin pa namin sila ng labing tatlong sikat ng araw at dadahan-dahanin hanggang sa maubosan sila ng hininga. Iyon ba ang gusto mo??!" Sabay halakhak niya ng malakas.

I gritted my teeth. "Shut up!! Tuwang-tuwa ka pang hayop ka?! Anong dahilan ng pagkamatay ng mama ko?! Ha?!"

"Oh woah, hang in there, Aristone. No one wants to kill your family except to Lad"

Nalukot ang noo ko... Ah I remembered...

"Lad told me about your mother being the mistress of his father. Your mother ruined everything he had. Out of wrath, he killed her, poisoned her, at ipinalabas na nagpakamatay lang."

"Labas naman siguro ito sa negosyo niyo diba? Eh bakit parang mas pinaninindigan parin ng papa mo si Dojun?!"

"Dojun is our greatest soldier or should I say  killer. Why would we waste someone like him over in such pity death??" Asik niya at nandidiring tumawa.

Napatayo ako at tinungo ang kinaroroonan niya. Sa oras na nasa harapan niya ako ay walang pasubali kong inilipad ang palad ko sa pagmumukha niyang makapal ang make-up. Nagulantang siya at nanlalaking mata akong tiningala.

"Mahina lang 'yon." Matigas kong ani.

"How dare you!" Tulak niya ng malakas sa'kin sabay sampal nung agaran siyang makatayo. Bahagya akong nawalan ng balanse ngunit naka kapit ako sa sofa.

I touch my cheek where she slap me and sharply move my eyes at her. I pull my self and quickly flew my hand to her cheeks and drag her hair.

"Kainin mo 'yang punyeta mong kabaliwan!" Gigil ko siyang naitapon sa babasaging mesa ngunit malakas siya kaya hindi siya masiyadong natumba.

She stood firmly again and about to drag my hair too pero agaran ko siyang itinulak pa ulit at pinaulanan ng sampal. Napaatras-atras siya sa malakasan at mabilisan kong sampal. Gigil ko siyang nililiparan ng mga kamay. Daing siya ng daing ngunit wala siyang mapagbukasan ng spasyo para makalaban hanggang sa natumba na siya sa babasaging mesa at nabasag ang vase.

"Damn you Aristone!" Asik nito.

"Never laugh at my mother's death! Kasi masmatutuwa pa siyang mamatay siya kesa ang makita ang kapatid niyang nasa kabaong!"

"Ha ha! Like hell I care!"
She raise her leg and swing it unto me, I tried to block it pero malakas siya, bahagya akong natumba at nakatayo na siya ng maayos.
"Kahit pa na silang dalawa ang nasa kabaong as if naman maaawa ako! Eh bakit ba kami na ngayon ang sinisisi mo?! Eh sino bang may gustong patayin ang mama mo eh si Lad lang naman?! Ano? You can't blame him now because you knew his past?? Naaawa ka na sa kanya kaya 'yung galit na imbes para sa kanya ay ibinuhos mo sa'min!! Ganun ba Natasha?!"