Summer of my life

15, pizzahut

Amy p.o.v.

als ik uit de lift kom slenter ik langzaam door de gangen van het hotel met niall achter me aan. ik stop voor de deur van Yune en mijn kamer en zucht, het moet maar. eenmaal binnen pak ik snel alles wat er nog van ons lag, om hier zo snel mogelijk ook maar weer weg te kunnen. niall kijkt me een beetje bezorgd aan terwijl ik door de kamer raas, maar kijkt snel weer de andere kant op. ik word er een beetje nerveus van. als ik alles heb schrikt niall, omdat ik zo uit het niets weer voor hem sta.

"zullen we maar weer gaan?"

niall: ja tuurlijk.

"oke."

we lopen samen de kamer weer uit en stappen in de lift. als de liftdeuren weer opengaan slik ik voorzichtig. ik leg de pasjes van de kamer op de balie neer, en de receptioniste lacht vriendelijk naar me. terwijl ik me omdraai zie ik de reuzen vissenkom weer, en beginnen de tranen te prikken. doorlopen nu Amy.. doorlopen, hoor ik een stemmetje in mijn hoofd zeggen maar ik luister er niet naar. niall komt naast me staan en slaat een arm om me heen. op zo'n moment hoef je bij mij ook niks meer te zeggen, het gebaar van niall geeft me al genoeg troost. na een tiental minuten besef ik me dat we hier al een tijdje staan terwijl allerlij mensen ons aan lopen te staren. ik trek niall zachtjes aan zijn arm en begeleid hem naar de auto. de rit terug naar nialls appartement is stil, maar wel aangenaam stil. als de auto op de oprit stopt stappen we beiden uit en lopen we naar binnen. ik zet mijn spullen in de woonkamer neer en plof op de bank.

nial p.o.v.

Amy is sinds we bij het hotel aankwamen een stuk stiller en verdrietiger dan vanochtend. ik snap het wel dat ze Yune nu ontzettend mist, maar het wordt er zo ook niet beter op. ik heb het echt met haar te doen.

"Amy?"

Amy: ja?

"we kunnen misschien pizza gaan eten met louis en een paar andere vrienden van me, dan kun je even aan wat anders denken."

Amy: moet dat??

Amy kijkt me lui aan alsof ik haar net heb gevraagt of ze haar kamer wil opruimen.

"natuurlijk moet dat! de jongens zijn hilarisch, je moet ze echt een keer allemaal samen meemaken."

ik kijk haar aan met een big smile op mijn gezicht.

Amy: de 'jongens' ?? als in, alleen maar jongens?!

ik knik langzaam en verberg snel mijn gezicht, omdat ik nu echt verwacht dat ze me gaat slaan. ik doe mijn handen weer weg en kijk haar verbaast. whut??

"waarom sla je me niet??"

Amy: wil je dat dan?

en ze kijkt me met een enge pedo-achtige grijns aan.

"ehhm.. nee."

Amy: hahaha, dombo. maar oke, ik ga wel met jou en die aapjes van je een pizza eten. ik heb toch honger.

op mijn beurt kijk ik beledigd naar haar.

"het zijn geen aapjes!, ze zijn cool."

Amy: wat jij wil. hahaha

"bitch!

Amy: talk to my finger, because my hand is not good enough for you.

"grrr"

Amy: idioot.

"jaja, idioot lekker!

Amy: *facepalm, *facepalm, faaacceepallm!!...

"en bedankt."

Amy: alsjeblieft.

"nou!!, i don't like you anymore."

Amy: lekkah puh!!

[ [ [ [

Amy p.o.v.

eindelijk maartoch zitten we anderhalf uur later, met weet ik veel hoeveel tjappies aan tafel in de ja hoor.. de pizzahut. die jongens zijn niet helemaal goed. en de helft van de namen van al de mensen die ik niet, ben ik al lang weer vergeten. en we zijn hier al tien hele minuten, ik heb ze geteld. idioot die je bent! oke, stop met jezelf uitschelden. ik dacht dat hij zij 'een paar vrienden' maar dit is sowieso niet een paar. maar eigenlijk is het hier nog best gezellig ook, op een aparte manier dan natuurlijk.. maar wel gezellig. ik wist niet eens dat niall zo veel vrienden had. niet dat ik hem voor me zag als een of andere loser zonder vrienden, maar dit zijn er wel heel veel. na een aantal seconden besef ik dat niall voor mijn ogen langs zwaait, en naar de ober in de hoek van dit mini restaurantje (dat bijna helemaal bezet is met nialls vriendenclubje) wijst. als ik goed kijk zie ik wat niall bedoelt, zijn broek hangt zo laag dat je zijn bilspleet kunt zien. vanbinnen ga ik nu helemaal stuk, omdat die arme man zelf ook niets in de gaten heeft. binnen no-time zit onze hele groep helemaal stuk te gaan om de man. en als de man dan ook nog eens omdraait en onze gezichten ziet, begint iedereen keihard te lachen. zijn face!! gier ik in nialls oor, geniaal gewoon. arme arme man, ik heb echt medelijden met zijn billen.

niall: ik zij toch dat het hilarisch was

"oke, ik geef toe. zo hard heb ik lang niet gelachen."

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

Het spijt me dat ik zo verschrikkelijk lang niet heb geüpdate, een maand echt te lang. Dus ik moest gewoon even een stukje schrijven. Hope you like it.