Her zaman ki gibi okuldayım, her zaman ki gibi ders işliyoruz. Yazın sıcaklarını daha iyi şekilde hissediyoruz tam yazın ortasındayız.
Okul başlayalı beş ay oldu. Tamamen alışmıştım okula, arkadaşlara. Özellikle okulda gelmedem önce bastırıcı ilacını kesinlikle kullanıyordum.
Her şey yolunda ilerliyordu.
Ah, doğru. Bugün beden eğitimi dersi vardı. Sensei bugün için geçen hafta tamamen pistte koşacağımızı söylemişti. Artık bu sensei'in bize acı çektirmek istediğine inanmıştım.
Oflayıp başımı ellerimin arasına aldım. Ders zilini çalıp bu dersin bitmesine ve sıradaki dersin başlamasına on dakikadan az kalmıştı. Başımı ellerimden ayırıp karşıma baktım.
Kacchan her zamanki gibiydi. Hiçbir değişiklik yoktu. Ama sanırım Kirishima-kun ile yakın arkadaş olmuşlardı. Sınıfta en çok onunla konuşuyordu. Tabii sohbeti başlatan kişi hep Kirishima-kun'du.
Kacchan okulda her ne kadar sorun çıkarsa da zekası ve çevikliği ile saygı görüyor umursanıyordu.
Okulda az omega olsa da o omegalara kesinlikle zorbalık yapılmıyordu. Hatta tam tersi, önemseniyordu. Bu beni cidden rahatlattı.
Zilin sesi geldi.
"Ah! Sonunda! Artık biraz hareketlenme vakti geldi. Değil mi Bakugou?!"
"Hmm, evet."
"Biraz yorucu olacak gibi ama... Elimizden gelini yapalım çocuklar!"
Yaoyorozu-san'ın bu kısa cümlesi anında tüm sınıfı coşturmuştu.
Aha, cidden benim sınıfım en iyisi.
Gülümseyip yerimden doğruldum.
"Midoriya-kun üstünü değiştirmeye mi gidiyorsun?"
"Evet Iida-kun."
"O zaman birlikte gidelim!"
"Olur."
Todoroki-kun ve Iida-kun ile birlikte aşağıya indik. Okulumuz cidden kaliteliydi. Her sınıfa ait giyinme odaları vardı cidden.
Giyinme odasına girip dolabıma doğru adımladım. Yavaşça üstümü değiştirmeye başladım.
"Oh, bizden önce gelenler var. Selam!"
"Selam."
Denki-kun'du. Kesin yanında Kacchan ve Kirishima-kun'da vardır. Az sonra diğerleri de gelir.
Artık alışmıştım dediğim gibi. Üstümü değişirken utanmıyordum. Zaten güvendiğim için hiçbir sorun olmayacağından emindim.
Özenle üniformamı katlayıp dolabima yerleştirdim ve spor ayakkabılarını giyindim. Sanırım eşofmanları eve götürüp yıkamalıyım.
"Çocuklar zilin çalmasına az kaldı. Az sonra herkes dışarıda olsun lütfen." Iida-kun uyarısını yapıp dışarı doğru adımladı. Onunla birlikte ben ve Todoroki-kun'da dışarı gittik.
"Sıcak..."
"Aynen öyle. Acaba sensei neden bu havada bize koşu yaptırıyor ki? Hiç istemiyorum..." Sesim sonlara doğru azalmıştı.
"Yalnız değilsin Midoriya-kun. Her ne kadar koşmayı sevsem de ben bile istemiyorum." Iida-kun'a gülümseyip yürümeye devam ettik. En azından okul dışarıdan serindi.
Kızlar çoktan dışarı çıkmışlardı.
"Oi! Diğerleri nerede?"
"Az sonra gelirler Mina-san!" Olabildiğince sesimin çıkmasını sağladım. Mina-san baş parmağını havaya kaldırıp gülümsedi.
Yanlarına geldiğimizde diğerleri de okuldan çıkmıştı.
"Oha! Bu sıcaklık ne böyle!?"
"Değil mi? Sensei bizi öldürmeye çalışıyor kesin."
Çocuklar ayıla bayıla bize doğru geldiler. Tam beş dakika sonra da sensei gelmişti.
"Merhaba çocuklar."
Yoklamayı alınca hemen planı anlattı. İlk önce erkekler arkamızdan da kızlar başlayacaktı koşuya. Sensei beni eğer rahatsız olursam diye yanına almak istedi ama ben reddettim.
Boy sırasına göre sıraya koydu. Ve bilin ben neredeyim...
Düdük sesi ile koşmaya başladık. Sensei birinci olmak amacınız olmasın demişti. Ortada bir yarış yoktu sonuçta. Sadece ortalama bir hızda koşmamız gerektiğini söyledi.
İkinci düdük sesi ile kızlar da koşmaya başlamıştı.
Tanrım cidden sıcak! Iida-san ve Kacchan baştaydı. Birden Todoroki-kun öne geçince Kacchan da onu birkaç saniye sonra geçti. Eminim ki Kacchan bunu kesinlikle bir yarışma olarak görüyordur.
"Midoriya-san iyisin değil mi?"
Yaoyorozu-san'ın sesi ile dikkatimi onlardan ayırdım.
"Evet, evet iyiyim. Benim için endişelenmeyin lütfen." Gülümseyip koşmaya devam etti.
Bir dakika olmadan arkamdan hırlama sesleri duymaya başladım. Korkuyla arkama bakınca Kacchan'ı ve arkasındaki Iida-kun, Todoroki-kun ve Kirishima-kun'u gördüm. Kacchan kesinlikle yarışma olarak görüyordu bunu.
"Çekil önümden boktan Deku!" Evet uzun süreden sonra ilk dediği şey bu oldu.
Kacchan hızla önüme geçerken ona bakmaya devam ettim. Birden ayağımda bir gariplik hissetmem ile yere doğru hızla ilerlemem bir oldu.
Korkuyla yere doğru bakarken beklediğim şey yine olmadı. Evet, evet yine birisi kurtardı beni.
