•°İNTİKAMIN-ATEŞİ°• || ÖLÜMÜN EFENDİSİ ||

BÖLÜM 2- KARANLIĞIN BAŞLANGICI

Keyifli okumalar <3

Harry, Kovuk' tan ayrılır ayrılmaz Black Malikanesine geri döndü, kendisini -üstünü dahi değiştirmeden- yatağına attı ve kendisini uykunun kollarına attı.

Gözlerini yeniden açtığında çoktan sabah olmuştu, güzel bir duş alıp önceden seçtiği kıyafetleri giydi. (Siyah bir cüppe, beyaz bir gömlek, gri bir pantolon)

Kendisine lezzetli bir kahvaltı hazırladı, yemeğini yerken aklında tek bir şey vardı: 

'İNTİKAM!' Evet intikam alacaktı ama nasıl? 

Yemeği bitince kendisini kütüphaneye attı, Karanlığın Gücü, Yükselen Güç, gibi bir sürü kitap okudu, gerçek gücüne kavuşmuştu ve onu engelleyebilecek kimse yoktu.

"Her şeyi fark etmene sevindim Harry," Arkasından gelen sesle hemen arkasına döndü Harry ve onu gördü... Bellatrix.

"Bella?" diye sordu şaşkınlıkla, kadını hayaleti tam karşısında duruyordu, ama bu sefer ona iğrenmiş bir varlık gibi bakmıyordu, bir anne gibi bakıyordu. Oğluna sevgiyle bakan bir anne gibi...

"Merhaba Harry," dedi evini dolaşmaya başlarken. Harry onu takip etmeye başladı. 

"Sen nasıl-" Harry'nin sorusunu böldü Bella.

"Bana ihtiyacın vardı canım bende geldim..." Ona ihtiyacı mı vardı? Sanki Bella, Harry'nin zihnini okumuş gibi gülümsedi. 

"Anlamaman çok doğal bebeğim, nasılsa düşmanına neden ihtiyacın olsun ki... değil mi?" Kıkırdadı, karşısında ki zümrüt yeşili çocuk ona garip garip bakarken. 

"Bilmiyordun ama sen bana asla düşman olmadın, Tom' a da..." diye mırıldandı hüzünle, 

"Sana yapılan büyüler yüzünden bize düşmandın..." 

"Bunu biliyordum ama Voldemort benim ailemi öldürmüşken ona nasıl düşman olmayayım?" diye sözünü kesti Harry.

"Ah Harry, sana tüm gerçekleri anlatamayacağım affet, ama yakında öğreneceksin, bu arada senin yerinde olsam o bulanığa ve kanı bozuğa güzel bir işkence çektiririm. Kendine iyi bak canım..." 

dedi ve yok oldu. Harry sanki onu tutabilecekmiş gibi elini ona doğru uzattı, ama boştu tabii ki!

Tekli koltuğa attı kendisini... Gerçekleri bulacaktı ve kesin Weasly ile Granger biliyordu.

Asasını aldığı gibi evden çıkıp cisimlenme noktasına gitti ve Kovuk' a cisimlendi.

***********************************************************************************************

Kapıyı çalmadan büyüyle açtığı gibi içeriye girdi. Molly ve Arthur şaşkınlıkla ona baktı.

"Ron ve Hermione NEREDE?" Diye bağırdı o an ikisi aşağıya indi.

"Neler olu-" derken Ron boğazına doğrultulmuş asa ile korkuyla geriledi.

"HARRY NE YAPIYORSUN SEN?!" diye bağırdı herkes. 

"Bana gerçekleri anlatacaksın! Şimdi!" dedi Harry

"Ne gerçekleri Potter, neyden bahsediyorsun sen?" diye sordu Arthur titrek bir sesle.

"Bilmediğimi mi sandın..." dedi Harry gözleri dolu dolu, "ihanetinizi, oğlunuz ve sanırım gelecekte ki gelininiz anlatmadı mı size?"

Ron' u bıraktı ve Hermione' ye döndü, "canınızın yanmanızı istemiyorsanız," herkese bakıp korkutucu bir şekilde sırıttı. "Şimdi gerçekleri anlatın!" 

Sihirinin yarısını serbest bıraktı ve karanlığı evi gezmeye başladı, evi yok etmek istiyordu.

Ron ve Hermione asalarını Harry' e doğrulttu. Aynı anda "AVADA KEDAV-" O an Harry hariç hepsi yere düştü, Harry ayağını yerden kesip havada oturuyormuş gibi bir pozisyona geldi.

Dördü de hayatları boyunca çok fazla çok fazla korkunç manzaraya maruz kalmıştı ama bu onun gibi değildi. Harry şey gibi görünüyordu:

Bir kıral?

Hayır,

Bir Tanrı?

Hayır,

Karanlığın efendisi...

Evet, kesinlikle öyleydi. 

**********************************************************************************************

Harry, Black Malikanesi' ne geri döndüğünde garip bir şekilde çok rahattı,  işkence çektirmişti onlara ve bu garip bir şekilde çok güzel hissettirmişti.

Ya da belki de asıl güzel hissettiren şey...

İntikam duygusuydu.

Düşmalarının çığlığı o kadar hoşuna gitmişti ki... 

Şimdi Voldemort' u daha iyi anlıyordu.