More Than Friends (COMPLETE)

Chapter 22 : Hiro's Sketchbook

--

Nakarating na agad kami sa hospital wala kasi gaanong traffic bumaba agad ako tsaka ako dumeretso kung saang kuwarto naka confine si hiro

Habang tumatakbo ako sa hallway para hanapin yung kuwarto ni hiro i saw tita valerie na nakaupo sa labas habang umiiyak doon kinabahan na ako

Lumapit ako sa kanya. "Tita valerie asaan po si hiro?" tanong ko medyo natatakot pa ako baka kasi magalit sya

Agad sya tumayo tsaka nya ako niyakap nagtaka naman ako sa ginawa nya oo hindi kami gaano ka close dahil sa una naming pagkikita kilala ko sya bilang matapobreng babae

Wala na ako nagawa kundi yakapin sya pabalik. "Tita huwag nyo naman po ako pakabahin tell me ayos lang naman po sya diba walang nangyaring masama sa kanya diba po?"

Unti unti sya bumitaw sa yakap nakita ko rin na namumula na mata nya kakaiyak kinabahan tuloy ako

"Wala na sya" ani nya habang hindi nya magawang tumingin sa akin

My eyes widened. "Ano?! Hindi pwede huwag naman po kayo magbiro ng ganyan hindi po magandang biro yan"

Pumasok agad ako sa kuwarto at doon ko nakita yung katawan ni hiro na nakatalukbong ng puting kumot habang yung mga nurse pinapatay yung mga machine

"Yanna sigurado ka ba gusto mo sya makita?"

Unti unti ako lumapit kay hiro tsaka ko tinanggal yung nakatalukbong na kumot sa kanya at doon ko nakita lahat napaatras ako sa nakita ko buti na lang nalalayan agad ako ni keith

My knees become weak as i breath heavily after i saw hiro i cover my mouth with my hand para hindi makagawa ng ingay agad naman ako niyakap ni keith sinubsob ko yung ulo ko sa dibdib nya habang umiiyak ilang minuto din ako dito umiiyak ang sakit sakit alam mo yung feeling ng hindi mo mailabas lahat ang sakit ng dibdib ko feeling ko hindi ako makahinga

Sa sobrang sakit mas pinili ko na tumakbo palabas ng kuwarto naririnig ko na tinatawag ako ni keith pero hindi ko sya magawang lingunin nag dere deretso ako sa rooftop ng hospital tsaka ko doon linabas lahat ng sama ng loob ko

"Ang daya daya mo!" galit na sigaw ko habang nakatingin sa langit. "Bakit ba lahat ng mahal ko sa buhay kinukuha mo wala ka bang kaunting natitirang care sa akin?!" nag simula nanaman bumuhos luha ko wala na ubos na ubos na ako

"Whaaa!!" sigaw ko tsaka ako unti unti napapaluhod tumingala ulit ako halos masilaw ako sa liwanag

"Sino pa ba? Sino pa kukunin mo? Sige na kunin mo na lahat sabagay dyan ka magaling eh manguha ng mga taong mahal ko!" wala sa sarili kong sambit patuloy ako hunahagulgol dito

Pinilit ko tumayo tsaka ko binuhos galit ko sa mga nakikita kong box at upuan sa gilid hinawi ko to tsaka ko pinagbabalibag halos wala na din ako makita dahil sa mga luhang gumigilid sa mata ko

Huminto ako sa pagbabalibag ng mga gamit tsaka ako tumingala ulit. "Ayoko na! Ayoko na! Kung may kukunin ka pa ako na lang parang awa mo na tutal wala naman na natira sa akin" huminga ako ng malalim

"Wala na kuwenta buhay ko"

Napatingin ako sa kuwintas na suot ko naalala ko nung sinuot ko toh wala na ako nakikita may posibilidad rin kapag tinanggal ko toh makikita ko si hiro kaya agad ko toh pinigtas ng napigtas ko na toh bigla lumakas yung hangin

Pumuwesto ako sa gitna. "Hiro! Alam ko andyan ka please magpakita ka parang awa mo naman oh ang daya daya mo diba walang iwanan kamo?"

"Alam mo may good news ako sayo nabawi ko na yung farm diba yun yung matagal mo ng wish?" patagal ng patagal pasakit ng pasakit panga ko pati na rin dibdib ko