Hayır... bu olmamalıydı.
Cidden olmamalıydı. Derin bir nefes aldım. Şakaydı değil mi?
"Neresi? İzmir dimi?"
aysun'a dönüp bilgisayarı kapattım. Bana merakla bakıyordu.
"İstanbul...hemde Nişantaşı"
Sevinçle ayağa fırlayıp ona sıkıca sarıldım. 4 yıl boyunca hayalini kurduğum üniveristeyi tutturmuştum...buna inanamıyordum.
" şanslısın lan mal" ondan ayrılıp saçlarımı düzelttim. " eve gidip anneme haber vericem!" Sesim hiç olmadığı kadar enerjik çıkmıştı. Aysun'u son kez boğarcasına sarılarak dışarı fırladım.
Dolmuşu durdurup en arka tarafa geçtim. Mal gibi sırıtıyordum.
İlk okulda derslere önem vermeyip önemsiz bir liseye gelmiştim. Sanalda fazla vakit geçirdiğimden birisini bulmuştum SEMİH VAROL... hani şu twitter adamı.
Sırf onun için çok çalışıp o üniversiteyi tutturmuştum.
Belki onunla küçük bir aş... " kızım parayı vermedin" sesiyle cebimdeki 2 lirayı önümdeki adama verip şoföre yollattım.
Nişantaşı Üniversitesi. .. vay be!
"Abi müsait bir yerde" dediğimde bizim bakkalın önünde durdu. Dolmuştan hızla inip annemin yanına gittim. Mavi gözleri beni inceledi " dondurma yedin dimi?... ben sana kaç kere izinsiz don..." lafını kestim "kazanmışım!!"
******
" paraya ihtiyacın olduğunda beni ara tamam mı?" Babama başımı salladıktan sonra sarıldım. İlk zamanlarda seninle geliriz falan diyorlardı ama iyi ki işleri vardı.
Ağlayan anneme sarıldım. "Senarist ol tamam mı kızım?" Ona daha sıkı sarıldım "merak etme en iyi senarist olacağım"
İstanbul otobüsüne binip sırama oturdum. Herşey asıl şimdi başlıyordu...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KAHRAMAN(semih varol fanfic)
Acak"Tamam ben hergün karşılaştığın kibar kızlardan değilim ama banada şans versen?" kaşlarını çatıp telefonunu arka cebine tıktı "sen bir şanstan fazlasını hakediyorsun"
