ნახატი || თეჰიონი(დასრულებული)

30.ბნელი ქარიშხალი

ჩემი სხეული აბრეშუმის თეთრ თეთრეულშია გახვეული,ხოლო მზის სხივი,რომელიც გამჭირვალე ფარდებიდან შემოდიოდა,ჩემს გამოკვეთილ კანს ელამუნება.

ნელა მოვატრიალე სხეული და შევხედე მომღიმარ და შიშველ თეჰიონს,არეული თმით და დაბერილი ტუჩებით.

ჩემი დანახვისას ალისფერ ტუჩებზე ღიმილი გამოესახა,ხელი ზურგზე დამადო და ჩემი შიშველი სხეული თავისკენ მიიზიდა.

- დილა მშვიდობისა ლამაზო- ყურში ჩამჩურჩულა,როცა ნელა მომეფერა უკვე გამაგრებულ მკერდზე და ყელისკენ გადაინაცვლა.

გუშინდელი მოგონებები თვალწინ
დამიდგა და ვიგრძრნი როგორ მოედო სიწითლე ჩემს ლოყებს რომელსაც თეჰიონი ღიმილით უყურებდა.

- მითხარი რა გინდა პრინცესა- ჩამჩურჩულა სანამ ცელქი მოძრაობით ბარძაყს არ შეეხებოდა.მას შემდეგ რაც გავიგე იმ კაცის გემო,რომელიც ჩემ გულს დაჰპატრონებოდა ვეღარ ვიკავებ ლტოლვას, უსაზღვრო სურვილებით და სიყვარულით ვიყავით სავსე, რომელთა დაკმაყოფილებას საუკუნეები სჭირდება.

უცებ დაკეტილი კარის მეორე მხრიდან სწრაფი ნაბიჯების ხმა გავიგეთ.თვალები გამიფართოვდა
კარზე ხმამაღალმა კაკუნმა მაიძულა თეჰიონის მკლავებში დავმალულიყავი.

- თქვენო უდიდებულესობავ,
თქვენი მამიდა გელოდებათ ტახტის ოთახში.პრინცესა მომო და თავისი ოჯახი შუადღისას უკვე აქ იქნებიან- ჯიმინის რბილი ხმა გავიგე და თეჰიინის მკლავებში მოქცეული დავმშვიდი.

- შეგიძლია წახვიდე ჯიმინ, მალე გამოვალ- ხმამაღლა უპასუხა თეჰიონმა და როცა მეორე მხრიდან ხმა შეწყდა,თავი ჩემკენ მოაბრუნა.

- ახლა როცა პატარები მოვიშორეთ,ჯიმინი ცდილობს ნერვები მომიშალოს

- ეს არის ის რაც მოყვება მეფის სიყვარულს- გავიღიმე და ვნებიანად ვაკოცე

- არ უნდა ინერვიულო ამ ეგრეთ წოდებულ პრინცესა მომოზე,
ხომ იცი ეს?

- მე მჯერა შენი მეფეო!

კვლავ გაისმა კაკუნი კარზე რასაც მოყვა ჯიმინის მოთხოვნა რომ თეჰიონს ეჩქარა.

- ვფიქრობ ჯიმინს სიკვდილი არ აცდება- კბილებში გამოსცრა თეჰიონმა შემდეგ კი რბილად მაკოცა.

- მანამდე მე ჯეიონგინს მოვინახულებ- ვუთხარი და გავუღიმე.

- მას მერე რაც საქმეებს დავასრულებ მოგძებნი- კმაყოფილი სახით ჩაიხედა სარკეში შემდეგ კი ოთახი დატოვა.

ჯეიონგინის მონახულებამდე გადავწყვიტე სასახლე დამეთვალიერებინა,ჩემ გონებაში ჯერ კიდევ პატარა კარი იყო, რომელიც აუხსნელი მიზეზით გაუჩინარდა.

მინდა თეჰიონთან დარჩენა,თუმცა მჭირდება ჩემი ოჯახი და მეგობრები,ჩემი გული აქაურობას ეკუთვნის,ხოლო სხეული სადღაც შორს დაიკარგა.

როცა ცარიელ დარბაზს ვათვალიერებდი,ვიგრძენი ტკივილი ყელში,დამეწყო ხველა და სუნთქვა გამიჭირდა,როცა ხედვა ნელ-ნელა ბუნდოვანი გახდა.

- დამეხმარეთ...!-ჩუმად ჩავიჩურჩულე

- მილენა,სეულის ეროვნული უნივერსიტეტის 20 წლის სტუდენტი,ერთი უმცროსი ძმა და შრომისმოყვარე ოჯახი გყავს,რომლებიც მცირე ფულს
შოულობენ პატარა საცხობით- ღრმა ხმა გაისმა ჩემს უკან და შეაძრწუნა მთელი ოქროს დარბაზი.