jisung ve chan birlikte yaşamaya adapte olmuşlardı.
her gün chan ona fizik anlatıyor birlikte yemek yiyor birlikte televizyon izleyip sınavları hazırlıyorlardı.
chan ve jisung 2 hafta boyunca daha da yakınlaşmış ve daha da samimi olmuşlardı. chan bundan rahatsız olmuyordu jisungda olmuyordu hoş.
okulların kapanmasına yaklaşık 3 gün vardı. jisung chanı düşünüyordu sürekli tatilde onu görememekten üzülüyordu.
telefonuyla ilgilendi bir süre jisung daha sonra sıkıcı sınıfından çıkıp kantine gitti. son hafta eğlenceli geçerdi genelde fakat jisung biraz üzgün olduğundan bu eğlence bu sene ertelenmişti.
jisung kantinde iken telefonu çalmıştı. arayan kişyi görünce kocaman gülümsemiş ve telefonu cevaplamıştı.
"hanji bu gün bi üzgün gibisin ha?"
"hayır hyung sadece gece biraz uyuyamadım."
"hmm.. hyungun inanmış gibi yapacak ama inanmadığını bil sen."
"ya hyung dalga geçmesene."
"benim hanji'm üzgünmüş o zaman bende dedim ki kantinin karşısındaki duvarın arkasında onu bekleyen bir çikolata var"
"hyung ciddimisin?"
"evet hadi gel ve çikolatanı al."
jisung hızla kalkıp kantinden çıktı ve duvarın arkasında elinde çikolata ile bekleyen chana gülüp çikolatayı aldı.
"hyung teşekkür ederim."
"bişey değil hanji."
"yanlış hatırlamıyorsam bu gün dersin yok hyung neden geldin?"
"yanlış hatırlamıyorsam bu gün öğrenciler istediği zaman çıkabiliyor neden çıkmıyorsun jisung?"
"bilmem çıkasım gelmedi."
"o zaman birlikte çıkalım hadi gel."
jisung ve chan tek tek okuldan çıkmışlardı ve chan onu arabasınım yanında bekleyen jisunga gülerek ve koşturarak ilerledi.
birlikte eve gidip film izleyip aburcubur yemeye karar veren ikilinin aklındada aynı şey vardı. her ögretmen öğrenci böylemiydi?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Nisan'ın 2si -chanlix-
Fanfictionchan: bebeğim.. sözümü tuttum. artık mutlusundur umarım.
