🔞გარყვნილი პარტნიორი

15

აეროპორტში ვიყავი. იუნა და ჯიმინიც ჩემთან ერთად იყვნენ.

-ნატალი გთხოვ თავს გაუბრთხილდი- მითხრა ჯიმინმა და გადამეხვია

-თუ რამე დაგჭირდება დაგვირეკე კარგი?- ატირდა იუნა და ისიც ჩამეხუტა

-ნუ ნერვიულობთ! როგორც კი ჩავალ დაგირეკავთ...მე და ჩემი შვიკი მარგად ვიქნებით-მუცელს მოვეფერე. მათაც გაიღიმეს

-ფრენა კორეა-ამერიკა... ჩასხდომა იწყება!-გამოაცხადეს. მეც ჩანთებს დავავლე ხელი

-ჩემი წასვლის დროა...-გავუღიმე მათ

-წასვლამდე...-მომაბრუნა ჯიმინმა- არ გინდა ნახო?

თვალები ამიცრემლიანდა. როგორ არ მინდა ჩემი ბაჭია ვნახო! მაგრამ არ შემიძლია. ძალიან მეტკინა გული მისი საქციელის გამო. ცრემლები წამომივიდა

-ასე უფრო გამიჭირდება წასვლა..-ვუთხარი მას. მანაც თავი დამიქნია

-ეს გამომართვი-ხელი გამომიწოდა რომელზე ყელსაბამი ჩამოეკიდა. უბრალო ვერცლისფერი იყო რომელსაც შუაში N ასო ეკიდა. გამოვართვის და გავუღიმე

-მადლობა-ვუთხარი მას და ადგილის დასაკავებლად წავედი...

(ჯონქუქი)

მთელი დღეები სახლში უემოციოდ ვიჯექი. რით არ ცდილობდნენ ბიჭები რომ კარგ ხასიათზე დავეყენებინე. თუმცა ყოველ ჯერზე უბრალოდ ვეჩხუბებოდი მათ.

ნატალი თურმე ფერები იყო ჩემთვის. მისი წასვლის მერე კი ჩემი ცხოვრება უფერული გახდა.

ხშირ შემთხვევაში მთვარი ვიყავი ან უბრალოდ ჩემს ოთახში ვიწექი და ერთ წერტილს ვაშტერდებოდი.

დღესაც ასე ვიწექი ოთახში. კარები გაიღო და ჯიმინი შემოვიდა

-ჯონქუქ...-გვერდით დამიჯდა

-ახლა არა ჯიმინ!

-უკვე ცხრა თვეა ასე მეუბნები..

-დღეს არსად წასვლა არ მინდა-გადავბრუნდი