| TAMAMLANDI |
Okuldan nefret eden asosyal bir ünv. Genci hakan okulun geziye götürdüğü tarihi müzede gezerken II. Muratın parlak kılıcına dokunduğunda kendini tarihin tozlu sayfalarında bulur.
Geçmişe gitmek mümkün müdür? Peki eşcinsel bir padişahı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1.bölüm Zamanda yolculuk.
Nefret ediyordum eğitimi sisteminden, okuldan, hocalardan, ego yığını profesörlerden, boş konuşup kafa ütüleyen ergenliği bitirmemiş gençlerden kısacası hayatan nefret ediyordum. Çünkü saçma geliyordu. Hayat zaten basit ve duran bir yaşam süresi bunu karmaşık hale getirmeye ne gerek var ki.
Derin bir nefes alarak otobüs durağına gelip boş banka oturdum.
Kimse yoktu. Bu iyiydi benim için. Insanları sevmiyordum.çünkü bana itici yapmacık ve çürümüş ruhlarını altında ki cesetleri andırıyorlardı.
Her insanın Birden fazla maskesi vardır. Bu bilerek olsun veya olmasın. Insanlar sahtekardır yalancıdır çünkü bu onların özlerinde var. Rivayete göre adem oğlu o elmay yemeseydi günah ve nefis onunla bütünleşmeyecek özü kirlenmeyecekti.
Ne gerek vardı bir meyve için değer miydi. Biraz nefsine hakim olsaydın be adam.
Otobüs nihayet geldiğinde kimseye çarpmadan boş koltuğa oturdum cam kenarına.
Ben hakan meftun. 19 yaşında ünv. Birinci sınıf öğrencisiyim. Okuduğum bölüm tarih fakültesi.
Aslında ünv. Sınavına çalışmamıştım. Son gün göz gezdirdikten sonra sınava girmiş yerleşme puanı ile bu fakülteyi seçmiştim. Yani bölümümü sevdiğim söylenemez.
Bursada yaşıyorum. Anne ve babam boşanmış kendi hayatlarına bakan bir çocukları olduğunu unutmuş sorumsuz ebeveyinlerdi.
Ev arkadaşım batu ile yaşıyorum. Okuldan sonra nefes adında işlek bir cafede garsonluk yapıyorum.
Batu ev arkadaşım o da benim kafadan Aslında umursamaz, hayatına bakan eğlencesine düşkün anı yaşayan ruh ikizim.
Otobüs ünv. Durağında durduğunda düğmeye bastım. Otobüsten inerek kampüsün önünde müzeye gidecek minibüslere öğrenciler yerleşirken. Rektör ve tarih profesörü Adnan bey listedeki isimlere imza atırıyordu.
İmzamı atıp minibüse binerek en arka taraf a geçip oturdum. Kulaklığımı takip müzik dinleyerek yolculuğun keyfini çıkarmaya çalışıyordum.
Minibüs büyük tarihi müze in önünde durduğunda herkes minibüsten inerek iki grup halinde öğretim görevlileri rehberliğinde gezmeye başladık.
Ben grubun en arkasında tek başıma geziyordum.
Her bir eserin etrafında şeritlet vardı. Tarihi osmanlı padişahları bölümün de dolaşırken gözüme karanlık ta kalmış bir post tablosu takıldı.
Bu II. Murattı. Mehmedin babasıydı.
Tablonun yanında zümrüt bir kılıç vardı. Başlığı parlak işlemler ile işlenmiş bu kılıç beni büyülerken kendime geldim.
Etrafıma baktığımda kimse yoktu. Allah kahretsin gruptan ayrılmıştım. Etrafıda yoluda bilmiyordum.
Etrafa baktığımda yoktu. Gözüme çarpan kılıç Birden parladığında hipnoz olmuş bir şekilde Elim kılıça gitti. Parmaklarım yeşil zümrüt taşa değdiğinde bir ışık hüzmesi oluştu. Bir girdabın içine çekildiğimde bilincim kapandı ve kendimi karanıkta buldum.
