Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
FİRUZE ATEŞ
♤
Sonbahar yerini amansız bir kışa bırakırken soğuk havayı bedenimin her köşesinde derinden hissederek yürüyordum. Sahi en son ne zaman dışarıda böyle yürümüştüm sanırım 4 yıl önce. Kararmış bulutlar ,kasvetli hava,dökülmüş yaprakların süslediği kaldırımlar ve sokakta oynayıp duran çocukların sesleriyle İstanbul ,beni kül eden şehir gözüme çok solgun ve hüzünlü göründü. Tıpkı benim gibi.
Artık hayatımda kendi geleceğime dair hiçbir umudum ,hevesim yoktu.Kendimi mecburen yaşıyormuş gibi hissediyordum.
Yürüdüğüm yol yürüdükçe sonu gelmez gibi gözüküyordu bana. Esen rüzgarın soğukluğunu iliklerime kadar hissedince titredim ve eskimiş montuma daha sıkı sarıldım.Biraz daha yürüdükten sonra sahilde durdum.
Bu koku oldum olası huzur verirdi bana .4 yıl hasret kalmıştım bu kokuya. Bu kokuyla beraber geçmişin küflü anılarıde bir bir ilişti zihnime .
Bir zamanlar yürekli,vatanına ,bayrağına aşık bir adamın kızıydım ben. Babam Erdem Safkan ilk aşkım ,sonsuzum. Egenin incisi İzmirde doğdu ,büyüdü ,sonra askeri akademiye gitmeye hak kazandığında Ankaraya sevdiği kadını ilk kez gördüğü ,ona kavuştuğu ve benim iki aşığın meyvesinin doğduğu şehre geldi.
Ankarada askeri akademiden başarıyla mezun olmuş rastgele Ankara sokaklarında yürürken bir çiçekçinin önünde firuzesini görmüş,görür görmez vurulmuş.
Çocukken bana öyle anlatırdı "firuzem bir bakışıyla kalbimden vurdu beni"derdi. Sonra gel zaman git zaman anneme açılmış çok sürmemiş hemen evlenmişler annem kimsesizmiş yetimhanede büyümüş babamda anne ,babasını bir tırafik kazasında kaybetmiş yani onların bu ani evlenmelerine mani olan kimse olmamış .
Bir yıl mutlu bir evlilikleri olmuş sonra bu mutluluk annemin karnında can bulmamla on katına çıkmış sanki Babamın o sırada askerlik görevi yüzünden bir sürü şehir değiştirmişiz. ben şırnakta doğdum egeli bi baba akdenizli bir annenin doğuda doğan çocuğu ne ilginç ama ben o değiştirdiğimiz şehirler arasında büyümüşüm .
O kadar mutluydukki ,o kadar huzurlu. bu mutluluk sonsuza kadar sürecekmiş gibiydi. Fazla uzun sürmedi! Güneş bir gün tersinden doğdu O gün hiç güzel bir gün değildi. Çok soğuktu! Ben hiç soğuğu sevmezdimki. O gün çok üşüdüm. Annem çok ağladı. Babam gelmedi ,geleceğim demişti. Üstüne toprak attılar babam orda nefes alamazdıki. Atmayın. Şehit oldu dediler! Öldü dediler. Anne ölüm ne demek ? Öğrendim.. Babam Yüzbaşı Erdem Safkan 20 Ocak 2010 ölüm tarihi. Orman Mahur Safkan 20 Ocak 2010 ölüm tarihi . O gün yandım,ölüm ne öğrendim ,bu benim ilk kül oluşum 10 yaşımda ölüm ne öğrendim . ÖLDÜM.. Tekrar soğuk bir rüzgar esti başımı iki yana salladım kendime geldim anlaşılan geçmiş hiçbir zaman geçmeyecekti .
