Yıldızlara Doğru || ZEYÇAĞ

4- Gizli Aşık

Oy ve yorumlarınızı bekliyorum :)

Sabah yine okula erken gelmeye karar vermiştim ve yine adının Çağrı olduğunu öğrendiğim çocukla denk gelmiştik kampüse girerken. Ben önde o da biraz arkamda yürüyordu. Sonra bir anda durup arkama, ona doğru döndüm.

Çekingence " Günaydın." dememle dudakları bir an için yukarı kıvrıldı.

" Günaydın." diye cevapladığında bir elimle önüme gelen saç tutamını kulağımın arkasına sıkıştırdım.

" Cemre nerede biliyor musun?" diye bir anda sormamla bir süre afalladı.

" Şey, yok hayır. Daha görmedim. Ne oldu ki?"

Ona doğru elimdeki poşeti uzatarak konuştum.

" Ben de bir emaneti var da... Onu vermem lazımdı." dediğimde gülüp bana doğru yürüdü.

Ben de ona eşlik edip beraber yan yana yürürken bana doğru döndü tekrardan.

" Sen öyle emanet falan deyince sanki Kurtlar Vadisi'ndeymişim gibi hissettim bir an." dediğinde güldüm.

" Maalesef gerçek hayattayız ve benim Cemre'yi bulmam lazım. Sana iyi günler." diye gülümseyerek geri geri gittiğimde beni durdurdu.

" Dur, ben arayayım onu. Neredeymiş bakalım." diyip cebinden telefonunu çıkardığında ben de durup onu beklemeye başladım.

" Alo Cemre? Nerdesin?"

"..."

" Aynen Cemre sabah sabah rüyamda gördüm seni. Nerdesin?"

"..."

" Peki. Bir arkadaş sordu da seni."

"..."

" Tamam kapa kapa."

Telefon konuşmaları bittiğinde telefonunu tekrardan cebine koyup bana döndü.

" Eczacılığın önünde oturuyormuş." dediğinde onu kafamla onayladım. Sonra bir elini ensesine götürüp devam etti. " Ben de gidiyorum yanlarına. Beraber gidelim istersen."

" Peki." diyip yürümeye başladıktan sonra bir süre hiç konuşmadık.

Sonra bir anda bana doğru dönüp olduğu yerde durunca ben de ona döndüm.

" Bu arada biz tanışmadık hâlâ. Çağrı, ben." diyerek elini bana uzatmıştı.

" Zeynep." diyip yüzüme ufak bir tebessüm yerleştirdiğimde uzanıp elini sıkmıştım. Hemen tekrar elimi geri çektiğimde ellerimi önümde birleştirip yürümeye devam etmiştim. Nedense garip bir his kaplamıştı içimi. Huzur? Heyecan? Panik?