Tantanası bitmiyor ,bu dünya denen yerin.O ana avrat söverken bize ,biz gözümüz de yaşla ,gönlümüzde cefayla sevilmek için çıpındıklarımıza ,yaranmaya çalışırken ki yorgunluğumuzun ,lifleri kopmuş dizlerimizden koşmayı beklemek gibi Onursuz yaşanmaz deyip ,aslında yüssüzlüğü kabullenişe geçen adamın sevgisiz , Zoraki kalışların gidişlerden daha zehirli olduğunu gördüm ben.Sömürülmüş duyguların neresinden tutmalıydım?
