Her kaçışta aslında yine aynı yere geldiğinin ve kaçtığın şeyin aslında kaçamadığın şey olduğunu ,kafanı duvarlara çarpa çarpa öğreniyorsun.Bu kadar iki yüzlü insan içinde temiz kalma çaban birşeyleri değiştirmiyor,sen sadece bir istisna olarak kalıyorsun.Gösterdiğin tevazuyu aptallık sananların aslında ne kadar diplerde olduğunu görebiliyorsun ama bozmuyorsun.Onlar sana karşı zafer kutladıklarını zannederken ,sen içinden kahkahanın zirvesini yaşıyorsun.Yaranma yarışlarını izliyorsun en geri perdeden bazen de en öne geçiyorsun daha nasıl kendilerini düşürecekler diye.Ama onlar buna modernite ,özgürlük derken boyunlarındaki bağların ne kadar sıktığını görebiliyoruz.Allah bize bu yatileri verdi bazılarımız aklını kullanabiliyorken ,bazıları da dış güzelliğin aklın önüne geçebileceğini savunuyor.
