bir kadının intiharı

Anne baba olmayı haketmeyenler

Biliyor musunuz ben böyle insanlara çok kızıyorum, aslında böyle kişilere insan demek bile hakaret olur. Karını çocuğunu döveceksen niye evleniyorsunuz? Aslında kadınların bu duruma gelmesinde ki tek faktör anne ve babadır. Anne baba kızıyla ne kadar çok ilgilenir ve sahiplenirse kadın o kadar güçlü olur.

Benim ne annem arkamda durmuştu ne de babam. Babam bir kez olsun saçlarımdan okşamadı, saçlarımı okşamasını geçtim bir kez olsun sarılmadı bana. Annem desen o da her zaman beni suçladı, o zaman anlamıştım kadının en büyük düşmanı yine kadın olduğunu. Ben uyuyor numarası yapıyordum, kocamın ailesi kendi aralarında konuşuyorlardı. Benim uyumam onlar için hiçbir ifade etmiyordu. Kocamın ailesi kendi arasında konuşurken, odaya kocamda girdi ve kayınpederim kocama ilk sorduğu soru '' Oğlum kızının ismini ne koyacaksınız?'' oldu.

Kız evlat istemiyorlardı ama çocuğun isim konusuna gelince hemen sahiplenmişlerdi kızıma. Ben kızımı bu canilerin eline bırakmayacağım, kızımın da benim yaşadığım gibi iğrenç bir hayatı olmayacaktı. Kocam olacak şerefsiz babasına, '' Bilmiyorum baba hiç düşünmedim ama annemin adını koyarız ya.'' Diye komik bir cevap verdi. Evet; benim için komik bir cevaptı, dalga geçer gibi annemin adını koyarız ya diyordu. Kayınpederin cevabı daha komikti, iyi düşünmüşsün oğlum.

Hani siz kız torun, kız evlat istemiyordunuz diye bağırmak istedim ama bağıramadım. Benim fikrimin hiçbir önemi yoktu onlar için, zaten bu ülkede kadınların fikirlerinin hiçbir önemi yoktu.

Kızımla ben hastaneden taburcu olduktan sonra eve gittik. Kızımı benim en kötü günlerimde bile yanımda olan ayla ablanın verdiği beşiğe yatırdım. Kocam olacak kişi kızına daha beşik almamıştı ama kızının isminin ne olacağını karar veriyordu. Kızım daha karnımdayken babasının dayağını yemişti, söz de baba. Mesele beşik falan değil, hani ismini annesinin ismini düşündüğü kızına daha bir tane kıyafet almamıştı. Kocam olacak kişi baba olmayı hak etmiyordu. Kızımı beşiğe yatırdıktan sonra, kendimde yatağa yattım. Uyumaya çalışıyordum ama bir türlü gözlerimi kapatamıyordum, bana bu ev açık ceza evi gibi geliyordu. Kızımın geleceğini düşünmeye başladığımda, ben hata yaptığımın farkına varmıştım. Evet, hata yaptım böyle bir aile de çocuk dünyaya getirmek büyük bir hataydı. Ben kızımın geleceğini düşünürken kocam olacak kişi odaya girdi.

''Hatice kızımın ismini annemin adını koyacağım.

''Nasıl anlamadım, kızımın ismini Rukiye mi koyacaksın? ''Evet, bunda şaşıracak ne var?

''Sen kızına babalık yaptın mı? Kızım diyebiliyorsun.

''Ne demek istiyorsun anlamadım Hatice.

''Demek istediğim şu, hani sen kız evlat istemiyordun. Ne oldu da şimdi kızın oldu. Ben doğum yaptığım gün bile yoktun, sen ne babasından bahsediyorsun. Senden olsa olsa hıyarlı baba olur.

''Hatice sabrımı zorlama.

''Sabrını zorlasam ne olacak? Beni en fazla döversin, ama bundan sonra dövmene de izin vermeyeceğim. Şunu da aklından çıkarma o senin kızın değil, benim kızım. Ben kızımı dokuz ay karnımda taşıdım, senin yaptığın şerefsizliklerine rağmen kızımdan vazgeçmedim.

''Demek öyle, ben şerefsizim sen şereflisin.

Kocam bu konuşmanın ardından kapının arkasında duran askıdan pantolonunda ki kemeri çıkartıp bana vurmaya başladı. İnanın ki canımı yakan o kemer değildi, canımı yakan içimde ki küçük kız çocuğu ölmek üzereydi. Kocam bana kemerle vuruyordu ama ben ne ağlıyordum ne de bağırıyordum. Kocam olacak kişi kemerle vurmayı bıraktıktan sonra, bahçeye çıkıp sigara keyfi yaptı. Beni kemerle dövmesi çok normalmiş gibi davranıyordu ve bundan mutluluk duyduğu yüzünden belli oluyordu.