KİSS HEALS•TAEKOOK+18

3/Erkeklerden hoşlanıyorum

Öperse.. Neler olacağını düşünmek beni korkuttu. Sakin ol Jeon sadece yaralarını öpüp iyileştirecek. Başka bir şey yok. Sevişme ve ya sikilme değil. Tabi ki öyle değil. Sakin!

Taehyung iyi olduğumu anlayıp gitmişti. Yanımda olması beni rahatlatıyordu. Ama sağolsun ebeveynlerim onu kovuyordu. Kahraman bey..ona karşı bir şeyler hissediyordum. Ama bunu zihnimin uzak yerlerine hapsetmeye çabalıyordum. Çünkü ben mutlu olmayı haketmiyorum. Ebeveynlerim haklı....

Yavaşca yataktan kalktım. Şimdi daha iyiydim. Taehyung sağolsun. İyi biri, büyücü olduğunu düşünmüştüm bir an. Kapı birden açıldı. Korkudan yerimden sıçradım. Annem ve babam.. Yine ne istiyorlardı!?

"Yüzündeki yaralar nerede!?" Annem bağırdığında babam yüzüme tokat attı. Yüzüm omzuma düştüğünde acı içerisinde inledim. Kısık sesle. Annem gülümsedi. "Yüzün yaralarla kalmalı! Sen dünyanın iğrençisin! Bunu bil ve yerini de bil!" Dediğinde babam yüzüme tokatlar atıyordu. Ah hayır! Taehyung yüzümü iyileştirmişti.. Sevinmeye zamanım olmadı... Ama şimdi....

Şimdi daha da kötü olmuştum. Ebeveynlerim odamdan çıkmışlardı. Gözüm morarmış, dudağım kanamış, yanaklarım kıpkırmızı olmuş, yaralarım yaranmıştı. Kurtulamayacaktım.. Zemine çöküp dizlerimi karnıma çekip hüngür hüngür ağlamaya başladım. Hıçkırarak ağladım. YETER AMA!

Kahraman bey'den bunu istesem iğrenmeden bunu yapar mı? Bir daha yaralarımı iyileştirir mi? Ondan başkası hayatta yapmaz. Ve bu çok üzücü. Kahraman bey'i bulmalıyım!

Gözyaşlarımi ellerimin tersiyle silip ayağa fırladım. Dolaba yaklaşıp siyah giysilerimi aldım. Üstüme geçirip pencereye yöneldim. Kimse yoktu. Ah yine atlamalıydım. Bonus yara..

Tereddütlüye son verip atladım. Ah siktir acıtmıştı. Yerde uzanıp biraz dinleyeyim sonra giderim. Ama zaman kaybetmemeliydim. Gece olmuştu. Kimse görmeden hemen kahramanımı bulmalıydım.

Arıyordum ama yoktu. Olduğumuz yerlere bile gittim. Ondan hiç bir iz yoktu. Napacaktım ben? Onu nerede bulacaktım? Oturup zeminde ağlamaya başladım. Çaresizdim....

Biri yanımda nefes alıyordu. Ah hayır biri beni böyle görmemeli. Kollarımdan yavaşca başımı kaldırdım. Saçlarımın arasından gizlice baktım. Bu oydu... Kahraman bey!

Hızlıca atılıp sıkıca ona sarıldım. Şaşırmış olsa da sarılışıma karşılık verdi. Hıçkırarak ceketini ıslattım. "Ka-kahraman bey! Ne-neredeydiniz?" Yutkundum, ay boğazım yanıyordu. Taehyung belimi sıvazlıyor ve saçlarımı okşuyordu. "Buradayım garip çocuk sakin ol" dedi ve sakinliğini korudu.

Her kes geçerken bize uzaylı görmüş gibi bakıyordu. Lakin bunu umursamadık. Önemli olan yanımda kahraman bey vardı. Bu bana yeterdi. Bir süre ağladıktan sonra Taehyung'la sandalyede oturduk. Sahil olan yerde. Taehyung bana dönmüş beni izliyordu. Ben sakinleşmeye çalışıyordum. Sessizliği bozan kişi o oldu.

"Garip çocuk, noldu?" Dediğinde dudağımı kemirmeye son verip dudaklarımı konuşmak adına araladım. Şapkamı çıkartıp saçlarımı itekledim. "Babam annemin sözlerine uyup beni vurdu. Kusursuz olamazım demişler işte.." dedim ve gözlerimi sımsıkı yumdum. Boğazım kurumuştu. Konuşmak acı vericiydi.

Taehyung başını sallayıp bana sıkıca sarıldı. Burnumu çekip karşılık verdim. Sığınağım, güvenecek olan kişi, kahramanım..

"Evime gidelim soğuk hava" dedi ve geri çekildi. Şapkamı geri taktım. Ayağa kalkıp önümde eğildi. "Hadi sırtıma atla" dediğinde gözlerim irileşti. Ne? Beni taşıyacak mı? Bunu hep istemiştim. Küçükken bile babam iğrenc diyerek yapmamıştı.