the city of elements

Ontdekt

Hoe kon hij? Dat is de vraag die continu door mijn hoofd heen spookt. Hoe kon Loëpé mij nou niet vertellen dat hij mijn opa is? Met knikkende knieën sta ik versteend in het niets te staren. Nadat Kolie zijn zegje heeft gedaan schud hij zijn hoofd, "het is aan jou." Hij draait zich weg van Loëpé en schud nogmaals met zijn hoofd en kijkt omlaag. Als hij mijn kant op loopt weet ik dat ik me moet verschuilen achter de boog, maar nog steeds sta ik versteend op mijn plek. Ik wil wel bewegen maar ik ben te erg in sjok. Het gevolg is dat zodra Kolie op kijkt, mij aankijkt.

"Rosa?..." Zijn ogen staan wijd open en verschrikt kijkt hij op.

"Ik... Euhm... Wat doe jij nou hier?"

Jeejtje, vraagt hij me dat nou echt? Wat ik hier doe? Voordat ik een boos antwoord kan geven verschrik ik van een stem.

"Oh nee... Rosa," De oh zo bekende stem van Loëpé hoor ik, gevolgd door voetstappen die dichterbij komen. Ik durf hem niet aan te kijken, ik zal nooit meer hetzelfde naar Loëpé kijken. Vanaf nu is hij niet meer die wijze, oude, lieve, knorrige man, nee, vanaf nu is hij mijn opa. Mijn opa die mij niet wilde vertellen dat hij mijn opa is. Toch weet ik dat ik hem ooit onder ogen zal moeten komen, beter dat dat moment nu meteen is. Ik sluit mijn ogen en haal diep adem, draai me zijn kant op en ik open mijn ogen weer, en daar staat hij, mijn opa. Hij ziet er verslagen uit en kijk hulpeloos naar me, een houding die ik niet vaak bij Loëpé zie.

"Ik eeuhm, ik laat jullie maar alleen," Kolie krabt aan zijn hoofd en loopt dan onzeker weg.

En daar staan we dan, beide doodstil, ik zoek gelijkenissen, maar kom niet verder dan onze ogen. Ik besluit de stilte maar te verbreken, "dus..." Ik ga wat steviger staan en zet mijn handen in mijn zij, "was je nog van plan me dit te vertellen?" Ik trek een wenkbrauw op en voel dat ik ontzettend boos op hem aan het worden ben.

"Waarom heb je het voor me verborgen gehouden? Je enige kleindochter? Ik zocht antwoorden op alles, en jij had ze al die tijd! Ik zocht familie en al die die tijd leefde die met me samen onder één dak. Je moet wel een verdomd goede reden hebben Loëpé!" Ja, het is duidelijk, ik ben boos. Nee, niet boos, woedend. Loëpé kijkt nog steeds peinzend naar me, alsof het pijn doet om naar me te kijken.

"Je lijkt te veel op haar," hij zucht en loopt dan naar me toe.

Niet erg ver want met een ruk wijs ik dat hij stil moet staan, "beter zet je geen stap dichterbij."

"Rosa ik... Ik weet dat ik het je moest vertellen, maar ik kon het niet." Ik trek een wenkbrauw op en gebaar dat hij verder moet gaan, ik denk dat ik er pittig arrogant uitzie, niet dat dat me wat kan schelen.

"Je moeder was mijn kleine meisje, alles wat ik had. Toen jij werd geboren, werd het alleen maar beter, ze was zo gelukkig. Toen bleek dat jij een Orela was, veranderde echt alles, het eerste half jaar ging alles prima, maar toen kwamen de verkeerde Maë's erachter. Er kwamen voorspellingen die beweerden dat je anders was dan alle anderen en dat verleide ze alleen maar meer om jou te pakken te krijgen. Je moeder en vader moesten op de vlucht slaan en we wisten dat ze jou niet konden meenemen, dus hebben we je naar de mensenwereld gebracht waar Maë krachten nauwelijks effect hebben. Je ouders wisten dat ze hun dood ingingen en ik moest je beschermen en opvangen als de tijd rijp was en niemand je meer zou zoeken." Zijn krakerige stem en haperende ademhaling vallen verschrikkelijk op, dat hij hier moeite mee heeft valt niet te ontkennen. Maar toch is dat een verschrikkelijk excuus.

"Dus jij dacht toen: laat ik haar maar niet opvangen en beschermen."

"Rosa begrijp je het dan niet? De beste en veiligste plek voor jou was en is de mensenwereld. Niemand die je volgt en niemand die weet wie je bent."

"Ik leefde in een leugen Loëpé! Niemand kon mij vertellen waarom ik die dingen met water kon! Mijn familie bleek niet echt te zijn en nu ben ik hier uiteindelijk toch! Wat is je excuus om mij niks te vertellen?" Een traan verlaat Loëpé's oog en hij kijkt omlaag.