the city of elements

Bezorgde Lúcke?

Vaag gezang hoor ik vanuit de bergen met soms een soort trom en een zuiver geluid van iets dat lijkt op een harp. Het is prachtig. Niet als in ongelofelijk mooi maar meer dan dat. Iets waar je voor eeuwig naar kan luisteren. Zoiets bijzonders heb ik echt nog nooit gehoord. Ik probeer zo goed mogelijk te luisteren maar de stemmen zijn gewoon te ver weg. ik moet er naar toe. Het moet gewoon. Ik voel hoe mijn lichaam op het geluid af probeert te lopen. maar iets houd me tegen. Het zijn twee sterke armen die mij weer naar zich toe trekken en mij ervan weerhouden verder te lopen. Het gezang word steeds vager en word overstemd door geschreeuw. "Rosa! Rosa! Rosa! Reageer!"

ik knipper een paar keer met mijn ogen en voel een hevige hoofdpijn aankomen. Lúcke heeft nog steeds mijn middel stevig vast en roept keihard mijn naam.

"Lúcke kalmeer man ik sta voor je! Waarom schreeuw je zo?!"

Opgelucht neemt hij adem en zijn greep om mijn middel wordt wat minder.

"jeetje Rosa ik schrok me dood, wat was je aan het doen?"

"Eeh ik heb eigenlijk geen idee... Hoorde jij dat gezang dan niet?"

"Nee, welk gezang? waar heb je het over?"

"Er was een prachtig gezang vanuit de bergen daarachter." Ik wijs naar de plek bij de bergen waar ik dacht het geluid gehoord te hebben.

"Rosa ik heb echt niks gehoord. Het enigste wat ik zag is dat alle waterwezens in één keer allemaal weg liepen. En jij raakte in een soort trans waardoor je spontaan achter alle waterwezens aan wou lopen." Vaag kijk om me heen en dan valt mijn blik op alle waterwezen die ik zie wegtrekken, ze lopen en zwemmen allemaal naar de plek waar ik zonet ook nog heen wou lopen. Het is alsof ze niet eens weten wat ze doen maar gewoon als zombies ergens naartoe dwalen.

"Laten we ze achtervolgen."

"Wat? Waarom? Rosa straks raak je weer in zo'n rare trans." Voor het eerst zie ik Lúcke echt zorgelijk kijken, hij lijkt zelfs wel een beetje bang.

"Dan haal jij me er weer uit."

"Wie zegt dat ik dat kan?"

"Je hebt het net ook gedaan, Lúcke kom op we kwamen hier voor antwoorden en ik denk dat we ze bij die plek kunnen vinden. Trouwens ik dacht dat jij zo hield van avontuur."

Peinzend kijkt hij me aan, nog steeds met die bange blik. "oké, het is goed maar ga niet te ver uit mijn buurt voordat je weer in zo'n trans raakt en zomaar weg loopt."

"Komt goed." Ik glimlach breed naar hem. "Ik blijf in je buurt dus je hoeft niet bang te zijn dat je alleen achterblijft." Grinnikend om mijn eigen grap kijk ik naar hem. Maar Lúcke kijkt snel naar beneden en als ik het goed zie kijkt hij nog steeds zo zorgelijk en bang. Dit is een hele andere kant van Lúcke die ik niet van hem had verwacht. Lúcke houd van avontuur, gevaar, nieuwe mensen en plekken ontdekken. Waar is hij dan zo bang voor?

Lúcke verbreekt de stilte, "zullen we dan maar die kant op? Als we snel zijn kunnen we nog een paar waterwezens achterna." Ik knik alleen maar en loop Lúcke achterna.

Het is voor het eerst dat we zo stil zijn terwijl we aan het reizen zijn. Normaal kunnen Lúcke en ik uren praten over de meest onnozele dingen. Eigenlijk heb ik daar nooit zo bij stil gestaan tot nu. Lúcke kijkt heel vaak mijn kant op, waarschijnlijk om te kijken of ik nog steeds normaal doe en niet in die rare trans zit. Hij is wel wat minder gespannen en kijkt niet meer zo bang maar dat is vervangen door waakzaamheid waardoor hij de hele tijd schichtig om zich heen kijkt en hij zijn hand de hele tijd vlak bij zijn heup heeft, de plek waar zijn mes zit verstopt.

"Lúcke?" hij schrikt op van mijn stem en kijkt mij vragend aan.

"wat is er aan de hand? Ik bedoel ik snap dat je het niet vertrouwd maar je reageert hier wel heel heftig op."

"Ohw, dat valt wel mee ik wil gewoon niet dat ons iets overkomt." hij kijkt me weer die grijns aan die hij me altijd geeft, maar die bereikt niet zijn ogen.

"Oké als jij het zegt. Maar Lúcke, als er wat is kun je het me vertellen he."

Hij knikt naar me als bevestiging maar ik had hem het liever horen zeggen. Ach hij verteld het me vanzelf wel, hoop ik.

We komen steeds dichter bij de wezens en we kunnen steeds beter bekijken.

"Het zijn echt mooie wezens."

"Vindt je? Sommige zijn echt spuuglelijk, zie je die met die rare slierten daar?" hij wijst naar een blauw paars wezen, de hele rug van het wezen is bedekt met bijzondere patroontjes en zoals Lúcke zei heeft hij best rare slierten op zijn rug. Het lijkt een beetje op een kat maar dan met zwemvliezen en schubben.

"Oké ik geef toe dat het er wel een beetje raar uitziet maar om het nou spuuglelijk te noem?"

"Ja, spuugelijk. Maar ik moet bekennen dat ik het gewoon niet zo heb met katsoorten."

"hoe kun je katten nou niet leuk vinden? Ik heb er thuis twee."

"wat moet je met katten thuis?"

"Gewoon voor de lol, opvoeden er mee spelen je weet wel."

"Wacht je hebt katten voor de lol? Gewoon omdat je het leuk vindt?"

"haha, ja zo raar is dat toch niet? Zoveel mensen hebben ze thuis."

"Op aarde is het normaal om katten in je huis te hebben voor de lol?!"

Terwijl ik lach knik ik van ja.

Hoofdschuddend met een blik van argwaan kijkt Lúcke me aan, "mensen begrijp ik soms echt niet hoor."

"Nou alsof Maë altijd zo logisch zijn... Jullie houden temmen draken en houden ze al huisdier."

"Ho, ho, ga nu niet zeggen dat draken huisdieren zijn."

"Hmm, hoe gaat het eigenlijk met dat ei van je?"

"Heel goed eigenlijk! Het zou wel eens een waterdraak kunnen zijn, sinds we in het waterrijk zijn groeit hij een stuk sneller."

"Wat moet ik me nou weer voorstellen bij een waterdraak? Eéntje die water spuwt in plaats van vuur?" ik kijk bedenkend naar Lúcke."

"Mja, zoiets ja."

"Zoiets? Vertel?"

"Als ik je het vertel is de lol er vanaf. je ziet het vanzelf wel."

"Pffff, je bent echt irritant weet je dat?"

"En jij bent grappig als je geïrriteerd bent." lachend kijkt hij me aan en zijn ogen glinsteren. Van de zorgelijke en waakzame Lúcke is gelukkig niks meer te zien. Ik lach breed naar hem terug.

"Rosa."

"Hmm?"

"Ik denk dat we gevonden hebben waar we naar zochten." Snel kijk ik op naar de plek waar hij naar wijst.

Ja dit is waar we naar zochten en het is het vele lopen en zoeken zeker waard geweest.