the city of elements

In het waterrijk

Het is adembenemend. Het eerste was opvalt zijn de grote rivieren, het water is zo helder dat je er echt alles in kan zien waaronder de prachtige wezens die erin zwemmen.

"Hoe heb je die poort geopend?!" Lúcke kijkt me met grote ogen aan en hij ziet er verward uit. Ik moet er van lachen, "ik heb werkelijk geen idee, maare doe je mond dicht je vangt vliegen. Wacht zijn er hier eigenlijk wel vliegen?"

Hij doet zijn mond dicht maar negeert mijn vraag. "Nee echt Rosa. Hoe heb je die poort geopend."

"Gewoon zoals je zei dat het moest."

"Maar je zei dat je nog nooit in het waterrijk bent geweest?"

"Ben ik ook niet. Ik ben heel mijn leven op de aarde geweest en nog nooit in Maë."

Lúcke kijkt me bedenkelijk aan. "Je kan niet een poort openen als je nog nooit in het rijk bent geweest. Je moet hier al eerder geweest zijn."

"Lúcke hoe vaak moet ik het nog zeggen? Ik. Ben. Nog. Nooit. Eerder. Hier. Geweest." Ik ergerde me een beetje aan het feit dat Lúcke me niet gewoon geloofde.

"Maar dat kan niet! Misschien herinner je het je niet meer. Weet je zeker dat je ouders geen waterbestuurders zijn?"

"Lúcke serieus?" Ik trok een wenkbrauw omhoog en toen ik hij me serieus aankeek moest ik hard lachen. Het idee al dat mijn ouders water kunnen besturen. "Dan had ik het toch wel geweten?"

"Misschien wouden ze niet dat je het wist?" Hij kijkt me boos aan. Misschien was hem uitlachen niet zo slim.

Ik probeer het maar zo serieus mogelijk te nemen om Lúcke een plezier te doen. "En waarom zouden ze dat niet willen?"

Hij wou wat zeggen maar deed het toch niet, hij keek naar de grond en zuchtte, "ik heb geen idee."

"Precies, misschien komen we er later nog wel achter. Er is vast een goede reden waarom ik de poort kon openen. Waar moeten we naartoe?"

Lúcke kijkt nog bedenkelijk, "ik ben hier nog nooit eerder geweest dus heb echt geen idee."

"Maar wat gaan we nu doen dan?"

"Geen idee..." Hij kijkt rond en begint te lopen.

"Eeuuh, Lúcke? Waar loop je heen?"

Hij reageert niet en loopt door.

"Lúcke?! Halloooo?"

Ik zucht diep en ren snel naar hem toe. "Wat ben je nou aan het doen?"

"Er moet ergens een aanwijzing zijn of wezens die de weg weten. We moeten gewoon goed zoeken en nadenken."

"Kon je dat niet gewoon meteen zeggen?" Ik draai met mijn ogen.

"Mjaa, dat kon ik wel doen, maar het is veel leuker als je nieuwsgierig bent." Er verscheen weer die typische Lúcke grijns op zijn gezicht.

"Je bent soms echt vermoeiend weet je dat?"

"Vermoeiend? Eerder knap, intelligent, onweerstaanbaar, indrukwekkend..." "Met een groot ego, om niet te vergeten." Onderbreek ik hem. Hij grinnikt

"Ik een groot ego? Hoe durf je?!" Reageert hij nep verontwaardigt.

"Ja, jij en je..." Maar verder kom ik niet.

"Ik en mijn?" Hij loopt dichter naar me toe. "Ja nu sta je met je mond vol tanden hè?" "Rosa? Rosa wat is er?"