Chapter 22

139 3 0
                                    


Hindi pa rin ako kumportable na mayroong dalawang lalaking palaging naka aligid saakin. Im getting paranoid every passing day dahil wala ng makacontact kay Ezrael. 

I'm still clueless about what is happening but since Charles gave me a hint, I'm now fearing for the safety of us all. 

Mabagal akong akong naglalakad papunta sa kwarto ni Aciel. We got discharged when Aciel is healthy enough to be on his own. May takot pa rin ako sa puso pero nangingibabaw ang saya sa pakiramdam na sa wakas ay magiging normal na nag lahat.

Ako at ang mga guards lang ang mag-isa sa bahay dahil pumasok si Charles at bumalik na sa trabaho ang mga kaibigan ko. 

After almost four weeks in the hospital, the doctors discharged Aciel as  he turns nine months. 

Mas maayos na ngayon ang kanyang katawan kumpara noong unang beses ko siyang makita. He is still a little bit small but the doctors reassured me that he is completely normal. 

His grumpy face is now smooth and plum. Minsan ay gusto ko nalang siyang panoodin buong araw dahil sa kanyang mukha.

Pumasok ako sa kwarto kung saan umiiyak na ang anak ko. Dalawang araw pa lang kaming nakakauwi mula sa hospital pero pakiramdam ko ay buwan na ang lumipas nang umalis si Ezrael.

 I opened the light and what quickly captures my attention is the painting on the wall that Ezrael and I painted ourselves when I was still pregnant with Aciel. 

"Good morning, love." Magulo ang kanyang makapal na buhok habang nakatingin saakin. 

Aciel really likes to cry just to get attention. Kapag nakita na niya ako ay t itigil na siya agad. 

Maingat ko siyang binuhat mula sa crib para hindi mabigla ang katawan ko. His little brows creased habang nakatingin saakin. Para bang ang laki ng kasalanan ko sa kanya.

We settled in a comfortable chair. As I feed him, I drift into deep thoughts again. 

It would be impossible to forget my love for Ezrael in just a month. My heart still yearns for his presence after all that happened. 

Napatitig nalang ako sa phone ko na puro sent messages lang kay Ezrael. Hindi niya naviview ang mga messages ko. 

Ibinaba ko nalang ito at inabala ang sarili ko sa aking anak. Aciel is wondering his eyes until he met mine. 

My heart melted when he smiled. His eyes disappeared and I cannot help myself but remember his father's gummy smile. 

I'm starting to see some mannerism of Ezrael in his son. Kapag iritado si Aciel ay palagi niyang kinukuskos ang kanyang ilong na nakikita kong gawain noon ni Ezrael. 

Matapos kong painumin ng gatas ang anak ko ay  nilabas ko siya sa sala kung saan may crib ring nakalagay. Pinalagay ko ito kay Charles para nakikita ko siya kahit na nasa kusina ako. 

I walked past a little wooden shelf which is full of pictures Aciel's baby pictures and Tala's toys. 

Guilt knocks on my system again. I cannot imagine how Ezrael must have felt. 

Noong una ay hindi ako naniniwala sa sinasabi ni Charles pero noong ako na mismo ang naghanap ng kasagutan ay napatunayan kong tama siya. 

Tala has been fighting for her life while I'm in operation and Aciel is born, Tala died an hour later. 

Itinago saakin ito ni Ezrael dahil ayaw niya akong pag-isipin pa. I know he love me but he loved that puppy as well. 

I'm guilty knowing how close Tala and Ezrael are. And when she died... she died in the care of a stranger. Waiting for him to come until she passes. 

Accidental Hearts (COMPLETED)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon