Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-------
Gözlerimi rahatsızlıkla kırpıştırdığım da, camdan gelen buz gibi havayla titremeye başladım. Gözlerimiz zar zor açtığımda yatakta oturur pozisyona geldim.
Bir evdeydim, ama burası benim evim değildi...
Ayaklarımı yataktan uzattım ve etrafa göz gezdirdim.
Kaçırılmış mıydım ?
Hayır, burası tanıdıkdı..
Perdesi yırtılmış bir cam, kırık bir dolap, Büyük bir çanlı saat, kolu kopmuş bir bez bebek, ve tahta kapının yanında duran bir takvim.
Saat 20:33 Tarih 5 Ocak
Hayır.. Hayır... HAYIR.
Oradaydım, o lanet günde...
Burdayım çocukluğumu kaybettiğim evde..
Herşey aynıydı, herşey. Tarih, saat, oda... Ben, ben büyümüştüm.
Hızla ayağa kalkıp kapıya yöneldim.
Kilitliydi...
Kapıdan uzaklaşıp camın kenarına geçtim. O, elinde bir kutu ile geliyordu.
Bu sahne çok tanıdıktı, hayır.
Görünüşüm bulanıklaştı, sendeledim ama düşmedim.
Kilit açıldı Aykut bana bakmadan yatağa ilerledi...
Yatakta ben vardım.
11. yaşım.
"Güzel kızımın bugün doğum günüymüş." dedi iğrenç bir ses tonuyla.
"Hatırladın mı baba ?" sesimdeki heyecan ve mutluluk midemi bulandırırken, o zamanlar babasının onu sevebileceğini düşünen bir aptal olmama güldüm.
"Evet, babalar kızlarının doğum günlerini asla unutmaz." dedi ve gülerek devam etti.
"Bunu giy ve aşağı gel tamam mı prenses ?" elindeki çantayı küçük Asil'e uzattı.
Küçük Asil'in aptallığı tabii hemen kafasını salladı.
İnmemeliydi, inerse canı yanardı.
İnmemeliydi, inerse çocukluğunu kaybederdi.
Yazarın anlatımıyla.
Küçük Asil hızla babasının onu aldığı elbiseyi giydi beline kadar uzanan, gür saçlarını taradı ve bağladı.
