Sevgiye...sevgiyle ( boy×boy) (g×g)

31. bölüm

Ayşe çok utanmıştı. Ama bu Bahar'ın hoşuna gitmişti.

" Ba-Bahar? Yapma, dur. Okul burası. "

" Ayşee? Sen beni seviyor musun? "

Ayşe sessizce dizleri yüzerine oturdu, kafasını önüne eydi.

" Bahar? Ne zamandır biliy- "

"  Her gün okula süslendiğinde benim için geliyordun değil mi? Benim gözüme girmek istiyordun. Ama ben salak bunu anlayamadım. Çok özür dilerim. "

Bahar kollarıyla Ayşeyi sıkıca sardı. Güzel yüzüne bir öpücük kondurdu. Ayşe onun dudağından öpmek istiyordu. Sanki Bahar bunu biliyormuş gibi dudağından da öptü.

" Ben salak. Şimdi fark etdim ki, bende bende seni seviyorum. "

Ayşenin parlayan gözleri, şaşırmış yüz ifadesi...her şeyi açıklıyordu.

Ayşe o güzel öpücüğün ardından Bahar'ı sıkıca kucakladı.

" Bundan sonra kavga yok tamam mı sevgilim? "

" Ne? Se-sevgilim mi? "

" Ne yoksa istemiyor musun? "

" Olur, olur Bahar. Hayır sevgilim. "

Alper ve Yusuf kapının kenarında durmuş onları izliyordu.

" Alper? Hadi gidelim. "

" Aa... ha...tamam. "

Alper ve Yusuf merdivenleri inerken çok sessizlerdi. Bu zaman Yusuf konuşmaya başladı.

" Alper? "

" Efendim sevgilim? "

" Bu gün saat 7de parkta buluşalım. Olur mu? "

" Ah... tamam da neden? "

" Sana bir şey vericem. " ~ona bakarak gülümsedi.

Okuldan sonra her kes eve dağıldı.

Yusuf odasında uzanmış, tavana bakıyordu. Dışarıda yağan yağmur, hafif rüzgar...

Bubları düşünürken zamanın nasıl geçtiğine şaşırdı. Ahmet abi Yusuf'u çağırmak için yukarı çıktı.

" Yusuf bey, arabanız hazır. "

" Ahmet abi, sana kaç kere dedim. Bana öyle hitap etme diye. "

" Tamam. Hadi hazırlanın. "

Ahmet abi dışarı çıktı. Yusuf ayağa kalktı. Üzerine güzel siyah montunu giydi. Son kez aynaya baktı. Tam çıkarken hediyyeyi almayı unutdu. Koşarak odaya çıktı. Hediyyeyi alıp aşağı inerken babasıyla karşılaştı.

" Yusuf. Nereye böyle? "

" Ba-baba şeyy...arkadaşımın hediyyesini vericektimde. "

" Bu vakitde mi?! "

" Baba? Yalvarırım lütfen izin ver. Lütfen. Eve geç gelmiycem zaten. "

" Hakan bey? Ben onunla gideceğim zaten. Merak etmeyin. O yüzden lütfen. "

Hakan bey Yusuf'un babasıydı. O her zaman böyleydi. Her zaman Yusuf'a kızardı. Aslında onu çocukken bir defa itirecek diye çok korkmuştu. Bu yüzden çok düşünceli davranıyordu. Kendisinin araba fabrikası var.

Hakan bey, önce Yusuf'a baktı sonra Ahmet'e. En son izin verip geç gelmemesini söyledi. Yusuf mutlu oldu ve koşarak dışarı çıktı.

Yusuf mutluluktan arabanın camında yürekler çiziyordu. Parka varıncada Alper'i görünce gözleri parladı.

Araban çıktı. Elinde hediyye, utanmış ve mutlu yüzü... Alper Yusuf'u görünce gülümsedi.

" Çok bekletmedim di'mi? "

" Seni bir ömür boyu beklerim. Bende yeni geldim sayılır. "

" Çok güzel. Bu arada sana hediyye getirdim. "

" Bu ne? "

İyi okumalarr.