Nang Dahil sa Napkin [Completed]

Numb

Okay pasensya kung natagalan ang tong chapter nato,  i was just busy ^__^ anyway, Happy mother's day to all mom especially to my mom ^__^ hehehe

#WhereDoBrokenHeartsGo??

**************************************
The pain is not on the day of missing of our dear ones. The pain is really when you live without them and with their presence in your mind.

"Condolence" sabi ni joy at iba pang nandito.

Hindi ko sila sinagot at tinignan.

Tanging kay Dad lang ako tumitingin.

Kay dad na ngayon ay tulog. At habang buhay ng tulog at hindi na magigising pa.

Tinignan ko naman si mom. Yakap yakap niya ang kabaong ni dad habang tahimik na umiiyak.

Wala siyang tigil sa pag iyak at pagyakap sa kabaong ni Dad

Kahapon lang ng ibinalita ni mom na naaksidente si dad. Habang nagmamaneho daw si dad papauwi sa bahay ay may biglang bumangga sa kanya na truck at tumilapun ang sasakyan ni dad. Nag 50:50 siya hanggang sa hindi na niya kinaya at iniwan kami.

Ni isang luha walang pumatak sa mata ko.

O kahit emosyon man lang wala.

Hindi dahil sa galit ako kay dad kundi dahil sa pagod na ako. Pagod na ako sa kakaiyak at wala ng lumabas pa sa mata ko. Wala nang naiwan na tubig sa mata ko. Pagod na pagod na ang mata ko kaya pati ang pag iyak hindi na niya magawa.

Sa sobrang dami ng nararamdaman ko ngayon hindi ko na alam kung ano yung ipapakita ko.

Dad? Bakit mo naman kami iniwan ka agad?
Pagod ka na ba? Ayaw muna ba? Suko ka na ba? Paano na kami niyan? Paano na si mom? Paano yung pagmamahalan niyo?
At paano ako dad? Kahit sabihin nating galit ako sa mga ginawa mo sakin hindi ko parin mapigilang malungkot at maghinayang.
Pwede pa naman dad eh. Pwede pa tayo magkabati. Mapapatawad pa naman kita eh.! Bakit dad? Dad naman eh sobrang unfair mo!!!