PARAMPARÇAYIM

YAPBOZ

Ruhumda bana dair hiçbir şey kalmadı diyebilirim.Her insanın hayatında eksikleri vardır.Benim de eksiğimin olduğunu biliyordum fakat o eksik parcamin kalbim olacağı hiç aklıma gelmezdi açıkçası...

Meğer insanın tüm serveti kalbiymiş,hisleriymiş...
Insanın kalbi,hissi,yüzünde kucuk de olsa bir gülümsemesi olmadıktan sonra tüm dünya senin olmuş kaç yazar...

Çoğu zaman düşünüyorum.Acaba benim çoğu gece uyuyamama,bütün gün zombi gibi gezmeme,içimde açılan bu derin yaralara sebep olanlar gece nasıl yastığa başlarını rahat koyabilyorlar? Eğer yastığa başlarını huzur içinde koyabiliyorlarsa ne yazıktır onlara...

Bizim yaşadıklarımızı yaşaması gerekenler aslinda onlar.Zira onlar ki başkasının gözyaşlarıyla mutlu olanlar...Onlar ki bizi mutsuz olmaya zorlayanlar...Onlar ki kendini kandırmayı mutluluk sanarlar...

Sizi kırmış olsada bu dünyada hiçbir insan mutsuz olmayı haketmez.Bir insanı sırf hata yaptı diye mutsuz olmaya zorlanamaz...Zira bu sadece acizlikten daha başka bir şey değildir...

Yıllar önce şu duyguları yaşayacağımı söyleseler inanmazdım şimdi ise bu duyguları iliklerime kadar hissediyorum.
Aslında kimseden nefret etmiyorum fakat beklentilerinin karşılığını almamayı kaldıramıyorum.Atıyorum,tutuyorum belki ama ben hep içime ağlıyorum.Kimseye kızgınlığını yok, benim ofkem sadece ve sadece kendime.

Keşke çok fazla hayal kurmasaydım,hayatı oluruna biraksaydım.Keşke bu kadar çok beklentim olmasaydı hayattan.Ama onlar her ne kadar bunun farkında olmasalarda bende bir insanım.
Insan hep birşeyler bekler,yeterki beklemeye alışsın...

Ve ben şuan kendimi tek parçası kaybolmuş yapboz gibi hissediyorum,bütün kırık parcalarımı birlestirdiğimde anladım ki benim eksik parçam kalbimmiş meğer...