PARAMPARÇAYIM

Değersizler

Zaman öyle acımasızdır ki,daldan düşen tecrübesiz bir yaprak tanesi gibi insanı oradan oraya savurur.Oysa yaprak dala zarar gelmesin diye gözünü kırpmadan kendini rüzgara siper eder.
Ama bütün bunlara rağen dala küçük bir yaprağı taşımak zor gelir.Ne yazıktır ki dala,yaprağın değerini bilmek yerine hep daha fazlasını ister.Bu yüzden o ve onun gibiler hayatları boyunca hep kaybetmeyi hakederler...

Ama olan sadece yaprağa olur, oradan oraya savrulur acı çekerek.Kimse görmez, kimse duymaz...Sadace ve sadece yaprak bilir hayal kırıklığının acısını...Diğerleriyse sadece yaprağı anladıklarını sanarlar ve daima kendilerini kandırırlar.

Bazı insanların durumu da yapraktan farksızdır aslında.Kırmaya korktuğumuz, bakmaya kıyamadığımız kişiler bizi herkesten daha fazla kırarlar,herkesten daha fazla canımızı yakarlar.

Bir insan sizin için değerli olabilir.Ama bir zaman sonra kalp bazı şeyleri kaldıramaz hale geldiğinde, değer verdiğiniz kişiye duyduğunuz o derin sevgi bile yetmez onun hatalarını örtmeye... Gözlerinizden dökülen her damla yaşla sevdiğiniz kişinin degeride düşer yavaş yavaş yerlere...
Kalbin kaldıramadığı o ağır yükü toprak emer...
Sözde acılar kaybolur gider...
Onlar bilmezler,kalpteki acının yeri aslında bir ömre bedel...

Ve ben şuan doğruyla yanlış arasındaki o ince cizgideyim, artık neyin doğru neyin yanlış olduğunu bilmiyorum.Ben kimin sahte kimin gerçek olduğunu bilmiyorum.Zaman beni oylesine bilmediğim,öylesine ıssız yerlere sürükledi ki herşey biranda gelişmiş gibi ben kendimi aniden karanlığın içinde bogulurken buldum.

Sanırım bu benim suçumdu,herkese gereğinden fazla değer verdim,herkese çok fazla güvendim.Bu yüzden birşeyleri kaybeden daima bendim...
Sadece bende diğerleri gibi kazanmak istedim,eğer suçum buysa benim, bütün cezaları gözümü kırpmadan kabullenirim...

Bilinmez,adalet için bir ışığın sönmesi mi gerekiyor?
Ne yazıktır ona, kendini hâlâ değerli sanıyor...

( not:anlayan anladı...)