සවස පාසල් නිම වී ටේහ්යුන් හා ජිමින් ඔවුන්ගෙ නිවෙස් කරා ගමන් ගත්තේ පාසල් වේලාවේ දෙදෙනාම හොදින්,සතුටෙන් කාලය ගත කොටයි.ජිමින් ඔහු සිටින කුඩා නිවස ඉදිරියෙන් නැවතුනේ එක වරම ඔහුගෙ මුවෙහි තිබුන සිනාව වියැකී කළකිරුණු බවක් ඔහුගෙ මුහුණට එක් වන අතරෙමයි.නිවස ඇතුළට ගිය ඔහුට...
"මොකද අද පරක්කු වුනේ?"
"යාලුවා එක්කනෙ ආවේ නැන්දේ."
"වැඩිය ඔය එක එකාව ආශ්රයට යන්න එපා.බලනවා දැන් වෙලාව.ඉක්මනට ලෑස්ති වෙලා යනවා."
"හා හොදයි."
ඉක්මනින් ඇදුම් මාරු කරගත් ජිමින් දහවල් කෑම වත් නොගෙන ඉක්මනින් පිටව ගියේ සුවිසල් නිවසක් වෙතටයි.ගැටලුවකින් තොරව ඒ නිවසේ පිටුපසින් ඇතුලු වුන ඔහුට එහි මුලුතැන්ගේ සිටි හොදින් ඇද පැළද ගත් කාන්තාවක්...
"අපි පහ වෙද්දි එනවා.එතනක් පුංචි මහත්තයව හොදට බලා ගන්න ඕන.ඇතුළෙ වැඩ ටිකකුත් තියනවා කරළා දාන්න ඕන."
"හොදයි නෝනා."
ඒ කාන්තාව එලෙස පවසා තම අත් බෑගයද රැගෙන නිවසින් පිටව ගිය පසු ජිමින් ඒ නිවසේ උඩු මහලට යෑමට සැරසුනත් උඩු මහලෙන් ඇසුන පියානෝ වාදනය නිසා ඔහු නැවත හැරී ගොස් ඒ නිවසේ කිරීමට තිබුන පවිත්ර කිරීම් කටයුතු සිදු කළේ තවත් සේවකයෙක් සිටියත් ඔහුත් නිවසෙ ගෘහ මූලිකයින් නොමැති නිසා ඔහුගෙ වැඩ මදක් හොර කරමින් ජිමින් පිට පටවන අතරෙමයි.නමුත් උඩුමහලින් ඇසුන පියානෝ හඩ නැවතුන නිසා ජිමින් ඉක්මනින් ඒ වෙතට ගියේ...
"පොඩි මහත්තයා මං එන්නද?"
කාමරයක් ඉදිරියේ සිටි ඔහුට ඒ තුළින්...
"ඇතුළට එන්න."
ඒ සමගම ඇතුළට ගිය ජිමින් නැවත දොර වසා ඇතුළ සිටි ජනෙල් කවුලුවක් දෙස බලාගෙන ඇදේ අසුන් ගෙන සිටි පිරිමි ළමයගෙ එහා පසින් හිට ගත්තෙ ඒ පිරිමි ළමයගෙ සෘජු බැල්ම නොවෙනස්ව ජනෙල් කවුලුව දෙසට යොමු වෙලා තියෙද්දිමයි...
"අද හොදට ඉර එළිය වැටිලා නේද?"
"පොඩි මහත්තයට ඒ සේයාව පේනවද?"
YOU ARE READING
Who Are We Anymore | [VM] (On Hold)
Romance"ඔයා අකමැති බව පෙන්නුවත් ඔයාට එයාව ඕන. ඔයාට එපා කියලා හිතුනත් ඔයාට එයාව නැතුව බෑ. ඔයා තනි වුනා කියලා හිතුවත් එයා ඔයාගෙ ළඟම හිටියා. ඒත්... ඔයා එයාව නැති කරගත්තා.ඔයාට රිද්දපු අය ගැන හිතලා ඔයා දුක් වෙන අතරෙ,ඔයා වෙනුවෙන් හිටපු එයා දැන් ගොඩක් දුර ගිහින්...