Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bol yorum istiyorum bol bollll
🦋
"Anne?"
"Söyle kuzum..."
Duyduğum rahat sesle telaşım daha da alevlendi. Saçlarımı alnımdan geri itip zor bela yutkundum.
"Nasılsınız? Babam nasıl? Ablamlar nasıl?"
Ayakta durmak öylesine zordu ki tek elimi Arkın'ın tişörtüne koydum. O da kendi elini elimin üzerine koyacaktı ama yapmadı. Kendine engel olup sadece beni izlemeye devam etti.
"İyiyim, iyiyiz annem. Ne olsun işte? Arkın'la haftaya geleceksiniz ya, hepimiz heyecanlıyız. Ablanlar falan hep hazırlık yapıyorlar."
Arkın dedi.
Yemin ederim ki Arkın dedi.
İsimden sonra söylediği her kelime kulaklarımda çınlamaya başladı. Ellerim karıncalanıyordu. Elimde telefonu değil de bir bombayı tutuyormuş gibi hissediyordum.
"Biz mi geleceğiz?"
"Evet... Senin iyi olduğunu söyleyince bir kutlama yapalım dedik ya... Sağlığına kavuştuğun için bir tanem."
"Tamam... Tamam... Kapatıyorum şimdi ben... Kapatıyorum..."
Kapatamadım. Telefon elimden gürültüyle yere indiğinde azıcık olan umudum da artık yoktu. Kafayı yemiş olmam umurumda değildi. Ben oğlumu kaybetmiştim. Ben evladımı, canımı kaybetmiştim. Hatırlamıyordum belki ama yüreğim kor gibi yanıyordu. Hatırlamıyordum ama annelik kalbimin tam ortasındaydı.
Küçük bebeğimi almışlardı benden! Mahvetmişlerdi beni!
"Yalandır!" dedim kıvranarak. "Yalan olmalı... Daha birkaç gün önce kucağımdaydı! Yalan... Kaybetmedim..."
"Korumaya çalıştın." dedi Arkın zoraki bir sesle. Avcumdaki tişörtünü sıktım. "Sen onu korumaya çalıştın Erva. Elinden geleni yaptın, daha fazlası olmazdı. Her seferinde tekrardan bu acıyı kendine yaşatman adil değil. En çok kendini cezalandırıyorsun, yapma..."
"Ben... Ben hatırlamıyorum... Annem de biliyor seni... Nasıl bilir? Nasıl olur ki? Nasıl? Algılayamıyorum. Çok mu hastayım ben? Önceden de mi böyleydim? Belki de oğlumu da ben öldürdüm? Belki de ben yaptım... Baksana ne kadar çok hastayım. Aklımı kaçırmışım. Onunla... Onunla beraber olmuş olabilir miyim? Ne yaşandı? Ne oldu? Hatırlamıyorum..."
"Sakin ol." Titremeye başladım. "Erva..."
"Ömer... Ömer'i seviyorum... Onu seviyorum Arkın... Hissediyorum... Acıyor... Göğsüm acıyor..."
"Erva sakin ol." Yere yığılacak gibi olduğumda kollarıyla kavradı vücudumu. Sıkıca tuttu ama titriyor, kriz geçiriyordum. Beni aldığı gibi odaya götürdü. Sesli hıçkırıklarımın arasına çığlıklarım karıştı. Çekmecede bir şeyler karıştırdığını hissettim ama çığlıklarım onun aradığı şeyi bulmasına engel oluyordu. Dakikalar sonra elindeki enjektöre bir ilaç çekti ve beni sabitleyerek o iğnenin ince ucunu koluma batırdı.
