YASAK İHANET (KISA HİKAYE) (ASKIDA)

³¹

2 bölüm üst üste attım önceki bölümü gözden kaçırmayın

Oy ve yorumlarınızı bekliyorum 💖

Keyifli okumalar 🧚‍♀️

🦋

Ömer yaptığı telefon konuşmasından sonra evden nasıl çıktığını hatırlamıyordu. Karakoldan güvendiği tek kişiye bilgi vermiş, Ağrı'ya bir polis ekibi yönlendirmesini istemişti. Gece saat iki sularında ilk bindiği uçakla Ağrı'ya inmişti. Her şey o kadar hızlı gelişiyordu ki asla durumu takip edemiyordu. Tek dileği ve amacı şu an karısına kavuşmaktı. Heyecanı bile yok sayıyordu. Önce karısına kavuşacak, onu kollarına alacak belki daha sonra heyecanlanacaktı. Kalbi ağzındaydı. Nefes dahi alamamıştı yolculuk boyunca. 

Bindiği taksiyle ilçeye doğru yol almaya başladı. Şu an onu bekleyen iki kişi vardı. İki kişi onu bekliyordu. Umudu asla tükenmemiş olsa da çaresizliği iliklerine kadar hissediyordu aylardır. 

Rüya değildi.

Hayal değildi.

İsminin Mehmet olduğunu öğrendiği adamın tarifi Erva ile birebirdi. Erva bulunmuştu. Belki kendisi karısını bulamamıştı ama Erva ona ulaşmıştı.

"Güçlü sevgilim." diye mırıldandı.

İlçedeki küçük hastaneye yaklaştıklarını fark ettiğinde Mehmet'i aradı tekrar. Mehmet onu kapı önünde beklediğini söyledi. Hastanenin tam önüne geldiklerinde taksiye ücretini ödeyip indi. Etrafta polis arabaları vardı.

"Abi?" Yanına gelmiş olan adama baktı. Genç, esmer bir adamdı. "Mehmet benim abi. Hoş geldin hele."

"Karım nerede?"

"Götüreyim abi." Yan yana hastanenin içine girdiler. Asansöre binip üçüncü kata çıkarlarken "Benim hanım, yengenin yanında duruyor. Sen gelmeden bir saat önce kadar uyandı. Doktorlar zor süreci atlattığını söyledi ama karının hali bir garip vallahi. Konuşmadı, etmedi. Bir hastaneye gelirken numaranı verdi o kadar." diye anlatırken Ömer'den yol boyunca ses çıkmadı. Koridorun ortalarında kalan odanın önünde iki polis duruyordu. Ömer cebinden polis kimliğini çıkardı. 

"Buyurun amirim."

Ömer içeri girmedi. Polis memurlarına bakıp "Bebek nerede?" diye sordu.

"Kuvöze almışlar amirim. Arkadaşlar bekliyor başında."

"Söyle başından ayrılmasınlar." 

Ömer içeri girerken Mehmet şaşkınlıkla bakıyordu arkasından. Böyle arkası kuvvetli bir adamın karısı nasıl bu hale gelmişti? Açıkçası adam güçlü kuvvetliyken kadıncağız bir deri bir kemikti. Üstü başı rezalet içinde bulmuşlardı.

Ömer kapı kolunu indirdiğinde kalbi hızlı hızlı atmaya başladı. Yavaşça açtığı kapıdan içeri girerken gözünden bir damla yaş düştü. Durdu. Baktı... Baktı... Bir damla yaşın yerini yenileri almaya başlarken kendini tutmadı. Özlediği, yüzüne hasret kaldığı, kokusunun yokluğunu çektiği karısına baktı. İncelmiş vücudu, hastane yatağının içinde kaybolmuştu. Öyle çok zayıflamıştı ki bir çocuk kadar kalmıştı. Yüzünün kemikleri belirginleşmiş, gözleri korkudan olmalı ki kocaman kocaman açılmıştı. Etrafa delirmiş gibi bakıyordu. Dışarıdan biri dahi olsa anlardı gözlerindeki o tedbiri. Saçları kabarmış, düğüm düğümdü. Göz çevresi mor mor halkalarla doluydu.

"Erva..." diye fısıldadığında odada bir çığlık koptu. 

"Uzak dur!" diye bağırdı Erva. Yatakta doğrulup geri geri kaçtı. "Yaklaşma! Yaklaşma! Uzak dur."