1. Kristal

Hoofdstuk 8

Een stilte valt. Ongemakkelijk dit. Plotseling wordt de stilte onderbroken door een klein meisje die de zaal in rent, haar pijl en boog pakt en terug naar buiten rent. Dan komt er eindelijk beweging. De oudste jongen staat op. Jochem zegt hij. Hij stelt zich voor en zegt dat hij de 'hoofd' van dit gebouw is. Hij vraagt hoelang ik hier in Fairytales ben. Net een dag denk ik. Oh, dat is kort zegt hij. Wie is je moeder? Ja, uhum ja... Wie is je moeder?
Dat is Lola antwoord ik verlegen. De Lola? Je bedoelt de koningin? Ja ik bedoel de koningin. Serieus? Ik dacht dat zij geen kinderen had. Plotseling vullen mijn ogen met tranen. Ik voel me alleen, ik heb mijn ouders verlaten. Ik zal ze waarschijnlijk niet meer zien. En het enige wat ik terug krijg is dat ze allemaal dachten dat ik niet bestond. Jochem slaat een arm om mijn schouder en zegt sorry. Ik duw hem niet weg. Sterker nog, hij is de eerste jongen die dit ooit heeft gedaan. Het voelt wel goed opzich. Zullen we even naar buiten gaan? Ik stem toe. We lopen het groene gebouw uit, en lopen langs de sportvelden. Als een paar jongens ons zien lopen roepen ze: hey Jochem, nieuw vriendinnetje? Nee, antwoord Jochem. Ze is net nieuw, en ik laat haar het kamp even zien. Gelukkig zwijgt hij over mijn verdriet aanval. Een duelletje Jochem? Jij en zij tegen ons? Een van de 2 jongens daagt ons uit. Ik schud van nee. Ik heb geen boog, en heb het nooit eerder gedaan. Jochem gooit me een boog toe. Hij fluistert: Geeft niets. Als we een beetje geluk hebben, en ik bijna alles raak schiet, en zij even goed als normaal schieten, winnen we toch. Ik krijg de regels uitgelegd. Per persoon 6x schieten. Als je het midden raakt krijg je een punt. Het team met de meeste punten wint. De andere jongens gaan eerst. Zij scoren 8 punten. Jochem mompelt: vervloekt, ze zijn beter geworden met schieten. Jochem schiet er 4 raak. Nu hangt het van mij af. Ik pak mijn boog, en span hem. Op een of andere manier voelt dit best goed. Ik laat de pijl vliegen en... Raak! Ik heb raak geschoten?! Jochem komt naar me toe lopen en geeft me een hight-five. Netjes! De rest ook zo? Ik glimlach. Dat zullen we wel zien. Misschien was het gewoon beginnersgeluk? Ik span mijn boog opnieuw. Doe mijn ogen dicht en focus.Laat los en.. weer raak. Op wonderbaarlijke wijze zijn de volgende 4 ook raak. Helemaal verbluft sta ik maar wat, terwijl Jochem een belachelijke overwinningsdans aan het dansen is. Als hij mij ziet, lopen we samen naar het gebouw terug. Als we vlak voor de ingang zijn zegt hij: ik had nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar je bent echt heel goed. Blij van het compliment stap ik het gebouw in.