1. Kristal

Hoofdstuk 11

Na de voetbal lopen we met zijn allen naar binnen. Vandaag was een topdag. Wel een van de vreemdste, maar wel cool. Ik ga op mijn bed liggen, en als iedereen ligt gaat het licht uit. Ik kan niet direct slapen. Ik denk nog even na over alles wat ik vandaag gehoord en ontdekt heb. Ik ben dus een halfelf met een onbepaald element. En mijn moeder is een elf. Ik mis mijn 'ouders' waar ik ben opgegroeid. Is dit wel eerlijk? Zij zijn er voor mij geweest. Ze hebben mij beschermt. In alle gevallen. En nu, nu het te gevaarlijk wordt, laat ik ze gaan. Ik weet dat het wel moest. Voor hun zou het te zwaar worden, en ik zou te veel gevaar lijden. Als ik een beetje wakker zak, hoor ik iemand schreeuwen dat er gevaar is en elke gekwalificeerde FaryFighter moet komen. Jochem staat op, hij is blijkbaar de enige die gekwalificeerd is. Wat weer betekend dat je een diploma hebt gekregen dat je sterk genoeg bent om te vechten. Wat weer voorkomt dat de talentvolle en sterke elven onnodig sterven omdat ze te weinig training hebben gehad. Jochem loopt naar mij toe, en zegt: jij bent mijn reserve. Je kan goed schieten. Ik hoop niet dat het zover komt maar, dit moet ik wek doen. Meld je straks bij Perseus met de melding dat Jochems reserve bent. Hij zal je wel uitleggen wat er gebeurt. Kom op, opstaan, je moet naar buiten. Ik sta op, en ren achter Jochem aan. Er staat een lift klaar. Ik stap er met de andere reserves en strijders in.

Als de deuren sluiten, en even later weer openen, staan we buiten een muur. Ik zie dat binnen de muur het paleis ligt. Ik loop met de reserves naar Perseus. Jochem loopt naar de boogschutters en begint bevelen te geven. Er wordt een leger opgesteld. Ik vraag aan Perseus wat er gebeurt. hij legt uit: Fairytale is zo veilig omdat er geen monsters en slechteriken zijn. Een lange tijd geleden hebben alle elementen de slechteriken verslagen. Sinds die tijd zijn ze opgesloten geweest en erg verzwakt, maar niets is voor eeuwig. De slechte, zijn weer sterker aan het worden, en voeren af en toe een aanval. Wij verdedigen het land. Heel soms voeren wij strijd op aarde, maar zo ver is het nog niet, en zal het hopelijk nog niet zijn binnenkort. Jochem is een schutter, als er iets gebeurt en hij heeft een schutter extra nodig, mag je mee schieten. Tot die tijd ga je binnen de muren staan. Anders ben je erg in gevaar. De details krijg je morgen tijdens je vliegtogie te horen. Wat nu het belangrijkst is, is dat je een pak aantrekt en een boog gereed houd. Ik loop naar een plek waar allemaal pakken liggen. Een andere elf geeft me een pak aan. Ik trek hem aan. Er komt een andere elf aangelopen. Hij vraagt waar ik reserve voor ben. Als ik schutter zeg, krijg ik even later een boog aangereken. Ik ga klaarstaan, buiten de muren is een stevige opstelling van elven. Plotseling klinkt er een brul. Er komen 2 monsters aangelopen. Ze zijn wel 7 meter hoog en hebben de figuur van een beer. Ze hebben geen vacht, maar uit hun huid steken stekels. Ze zien er erg angstaanjagend uit. De schutters beginnen te schieten, de strijders vallen aan, maar ze slaan de pijlen weg met hun handen en proberen de strijders te pletten. Dan komen er vogels aanvliegen. Ze laten een soort gif los. Iedereen duikt weg onder een soort schild die ze razendsnel uit hun pak vandaan toveren.

Plotseling klinkt een schreeuw. Het is de schreeuw van Jochem, het git heeft zijn huid geraakt. Perseus komt aanlopen. Lynn, ik had gehoopt dat dit nooit zou gebeuren, je moet meestrijden. Jochem is gewond. Jij moet zijn plaats innemen. Ik knik, ren naar buiten en ga bij de schutters aan. Ik sleep Jochem voorzichtig naar de poort, hij wordt binnengehaald en weer opgelapt voor de strijd. Ik ga op Jochems plek staan en span mijn boog. Ik kijk waar de rest schiet en zie dat het monster vrijwel ongevoelig is voor de pijlen tegen zijn huid. Ze kaatsen terug. Plotseling bedenk ik dat zijn neus en mond misschien gevoelig zijn. Ik schreeuw: Richt op zijn gevoelige delen! De pijlen houden op. De bogen worden opnieuw gespannen, maar tevergeefs. Veel pijlen gaan mis. De pijlenvoorraad begint op te raken. Ik heb nog niet geschoten. En heb nog 5 pijlen over. De pijlen houden op. Ze zijn nu dus blijkbaar op.

Ik pak een pijl uit mijn koker, span mijn boog en schiet. Ik raak het monster recht in zijn oog. De pijl blijft steken. Het monster probeert de pijl weg te halen, maar de strijders vallen aan. Het duurt niet lang voordat het monster jankend afdruipt. Er klinkt gejuich. Plotseling tikt er iemand op mijn schouder. Ik kijk op. Het is Jochem. Zijn voorhoofd is omgewikkeld in verband. Ik knik, dit is waarschijnlijk het teken dat ik weg moet. Ik loop weg van mijn plaats, maar hij houdt me tegen. Lynn, blijf. We hebben je nodig. Jij hebt net jezelf al bewezen. Kijk uit! Het volgende monster is dichterbij gekomen. Hij staat vlak voor ons. De strijders proberen wat ze kunnen, maar het monster lijkt wel onverslaanbaar. Ik kijk naar Jochem. We splitsen. Jij rent weg, en ik lijd hem af. Daarna kunnen we van twee kanten aanvallen. Oké, ik ren weg. Als ik aan de andere kant ben, gebaar ik aan Jochem dat we kunnen. Ik schiet en ook raak. Ik raak het monster in zijn neusgat. Jochem schiet tegen zijn hand aan. 3,2,1.... Aanvallen! Alle strijders komen aanrennen. De pijlenregen begint. Ik focus me en raak het monster in zijn pols.

Het monster kreunt en zakt in elkaar. Hij lost op en even later lijkt het alsof er niets is gebeurt. Het veld is vol pijlen en er liggen gewonde mensen op de grond. De lichamen worden naar het 'kamp' gebracht en verzorgd. Ik stap samen met de rest in de soort van lift. Daar wordt ik met luid applaus ontvangen. Zelfs de gewonde mensen staan klaar. Plotseling verschijnt een fel licht boven mijn hoofd. Ik kijk omhoog en zie....