"Ve cevap D şıkkı oluyor çocuklar." Matematik hocası cümlesini tamamlar tamamlamaz zil çaldı. Emre ağır ağır çantasını topladı , kaplumbağa adımlarıyla otobüse yürümeye başladı. Arkasından gelen "Hey!" sesiyle döndü. Uzun boylu , siyah saçlı , sıcacık gülümsemesiyle gereksiz derecede yakışıklı o çocuğu gördü. Daha önce de okulda bir iki defa karşılaşmıştı. Çocuğun elinde parlak bir şey vardı ; Emre'nin kolyesi. Normalde boynunda olması gerekiyordu , eliyle yokladı. Onun kendi kolyesi olduğuna emin oldu. "Düşürmüşsün," dedi çocuk. Elindeki kolyeyi Emre'ye uzattı. Emre avucunu açınca usulca bıraktı ve çoğu kişinin karşı koyamayacağı o gülümsemesini gösterip gitti. Emre kolyedeki resme baktı. Baktığı anda kalbine hançer saplandı. Bir süre resme baktıktan sonra gözlerindeki yaşları elinin tersiyle sildi, kolyeyi taktı ve otobüse yürümeye devam etti.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ağlama||mentor kurgusu
Fanfiction"Ağlama," dedi abisi. Belki de son kez ağladı , Annesi için. (ship kitabı değildir.)
