ağlama||mentor kurgusu

🖇️

--1 ay sonra--

Emre ile Hürkan yapışık ikiz gibilerdi. Her şeyi ama her şeyi birlikte yapıyorlardı. Biri okula gelmediğinde öğretmenler ötekine "Nerde o senin yanında gezen?" diye soruyordu. İkisi de bu durumdan çok memnundu. Emre büyük bir boşluktayken Hürkan onu kurtarmıştı. Hürkan da Emre'yi iyileştirebildiği için çok mutluydu.
---
-
---
"Ne olursa olsun her zaman telefonu açardı, nerde bu çocuk?" Emre kendi kendine söylenip odada bir oraya bir buraya dolanıyor bi yandan da Hürkan'ı arıyordu ama yanıt alamıyordu. Aklına kötü düşünceler dışında ihtimal gelmiyordu. Çünkü arkadaşı iki eli kanda dahi olsa Emre'nin telefonunu her zaman açardı. "Yok bu böyle olmaz." dedi ve montunu kaptığı gibi kapıdan çıktı. Caddeye doğru koşarken bir yandan da dua ediyordu, "Lütfen Hürkan'a bir şey olmasın lütfen. Onu da kaybedemem." Gördüğü ilk taksiye elini kaldırdı ama taksi durmadı. Büyük bir "siktir" çektikten sonra taksi beklemekten vazgeçip var gücüyle Hürkan'ın evine koşmaya başladı. Yaklaşık 20 dakikalık uzun bir koşu sonrası eve varmıştı. Nefesini düzenlemek için ellerini dizlerine koyup hafifçe öne eğilirken "Hürkan!" diyordu. "HÜRKAN! NERDESİN!"

Evin penceresi açıktı ve ışıklar yanıyordu. Emre kapı açılana kadar rastgele zillere bastı. En sonunda kapı açılınca 2. kata fırladı. Evin kapısının önüne geldiğinde tüm gücüyle kapıyı yumrukladı. Cevabı beklemeden geri çekildi ve kapıya omuz attı. İlkinde kapı kırılmadı , Emre çok güçlü değildi. Üstüne heyecan ve korku da birleşince iyice zayıf düşmüştü. İkinci kez denediğinde kapı kırıldı. Emre hemen eve dalıp odalara bakmaya başladı. Evin en sonundan Hürkan'ın odasından bir ses geliyordu. Biraz daha yaklaşınca o sesin Hürkan'a ait olduğunu anladı. Dinlemeye başladı. Ses biraz boğuktu ama ne dendiği anlaşılıyordu. "EMRE! Lütfen bana yardım et!" sonrasında tanıdık olmayan bir acımasız kahkaha ve Hürkan'ın acı dolu çığlığı. Uzun bir sessizlik. Emre kapının önünde donakalmıştı. Tüm vücudunun titrediğini hissediyordu. Kapıyı açmaya cesareti yoktu. Kendini birazcık olsun toparladığında yavaşça kapı kulpunu tutup çevirdi. Kapıyı açtığında ne görmesi gerektiğini bilmiyordu ama böyle olmaması gerektiği kesindi. Oda tertemiz ve düzenliydi. Az önce duyduğu seslerin bu odadan gelme ihtimali yoktu ama emindi. O sesler buradan gelmişti. Şizofren olduğunu düşünmeye başlamıştı ki yeniden duydu. Kafasını sesin geldiği yöne çevirdiğinde nefesinin kesildiğini hissetti.

Sesler komodinin üstünde duran kendini tekrara almış kasetçalardan geliyordu.