Rüya Muhafızı

Rüya, karşısında Kemal'i görünce donup kalmıştı. Diğerlerinin de ondan pek farkı yoktu. Kemal'in görüntüsü pek gerçek gibi değildi. Kendilerinden başka herkesin önce yavaşlayıp daha sonra tamamen hareketsiz kalması, Kemal'in garip görüntüsünün yarattığı korkuyu biraz daha pekiştiriyordu.

Rüya'nın kekelemesi, boğazını düğümleyen bir yutkunma ile son buldu ve sessizliğe gömüldü. Diğerleri de tek kelime edemedi. Kemal'in yarı saydam görüntüsü biraz daha belirginleşmişti. O an Rüya ve diğerleri, şimdiye kadar duydukları tüm seslerin yavaş yavaş kısıldığını fark etti. Az önceye kadar var olan günlük hayatın cıvıltısı, kafedeki bardak çanak şıngırtıları, kapıdan içeri sızan sokağın gürültüsü... Her şey ama her şey yavaş yavaş yok oluyordu ve yerini anlamsız bir uğultuya bırakıyordu. Bu uğultu: ormanın sesi gibiydi, belki de hiçlik gibiydi, tarifi pek mümkün değildi. Hiçbiri bu sesi daha önce duyup duymadığına emin değildi.

Bir süre sonra kulaklardaki bu uğultuya karşı adeta bir bağışıklık gelişti. O andan sonra herkes için bu uğultu, olağan bir ses haline gelmişti, yadırganmıyordu. Kemal, karşısında taş kesilmiş Rüya'ya doğru yürüyüşünü tamamlayıp durduğunda artık konuşabilecek kadar gerçek görünüyordu.

"Rüya, şimdi sakin olup söyleyeceklerime odaklanmanı istiyorum. Pek fazla vaktim yok." dedi Kemal. Sesi uğultuya karışıp gidiyordu, farklı tonlara kayıyordu, ama anlaşılırdı. Kemal, cümlesine Rüya'nın adıyla başlasa da diğerlerinin de dinlemekten başka şansı yoktu. Bedenleri ve zihinleri, konuşulanları dinlemekten başka herhangi bir eylemi gerçekleştirecek kadar kontrollü değildi.

"Gördüklerinizi anlamakta güçlük çektiğinizi biliyorum." Konuşmanın odağı artık yalnızca Rüya değildi. Kemal'in bakışları diğerlerinin üzerinde de gezinmeye başlamıştı. "Öncelikle bunun bir rüya olduğunu bilmeniz gerekiyor. O masada duran kitap ise bir emanet. Sana ulaştırılması gerekiyordu, çünkü yeni 'Rüya Muhafızı' sensin." Bu sırada bakışlarının odağında Rüya vardı. "Aklında cevaplanması gereken birçok soru olacak, bunlara yavaş yavaş cevap bulacaksın. Ama her şeyden önce bilmeniz gereken şey şu: rüyalar ve gerçekler arasında her zaman bir bağlantı vardı. Bazı rüyalar gerçeğe, bazı gerçekler ise rüyalara dönüşebilir. Anlaması güç ama bu dengenin anahtarı o kitap. Kitap, rüyaları ve gerçekleri kayıt altında tutarak iki dünya arasındaki bağlantıyı kuruyor. Kitap, yalnızca ona sahip olanın izin verdiği kadarını, iki alem arasında aktarıyor. Örneğin bu rüyadan gerçek olmasını istediğin kadarı, uyandığında gerçek olabilir. Yalnız bu aktarımı kontrol etmeyi öğrenmen biraz zaman alacak."

Rüya, o ana kadar tek bir kelime eden Kemal'i dinlemişti. Dinlemeye devam ettikçe zihninde oluşan soru işaretlerinin sayısı oldukça artmıştı. Ama onun zihnini en çok bulandıran soru şu olmuştu: eğer rüyalar gerçeğe dönüşebiliyorsa, şu an karşısında dikilen Kemal, uyandığında hayatta olabilir miydi? Rüya'nın zihnindeki bu soru, diğer her şeye karşı bir bariyer oluşturuyordu zihninde. Çözülmesi gereken bir düğümdü ve dinlemeye devam edebilmek için bunu sormak zorundaydı. Zor da olsa dudakları titreyerek bu soruyu sordu:

"Ke... Kemal amca sen, sen yaşıyor musun o halde? Yani ben şimdi uyandığımda seni yeniden hayata döndürebilecek miyim?"

"Ah, korkarım bu pek mümkün değil Rüya. Yani, ölüm ve yaşam arasındaki bağlantı; rüya ve gerçek arasındaki bağlantıdan bağımsızdır. Umarın bunu öğrenmek zorunda kalmazsın." Rüya'nın bu cevap karşısında gözlerinin dolduğunu gören Kemal, anlatacak pek çok şeyi olmasına rağmen önce Rüya'yı sakinleştirmek zorunda olduğunu hisseti. "Rüyacım, endişe etme... Bundan sonra beni sıkça görebileceksin. Çünkü ben bundan bir süre önce arafta kalmayı kabul ettim. Yani bundan binlerce yıl sonra dahi rüyalarda yaşamaya devam edeceğim. Kitabı ve dengeyi korumak için bunu yapmak zorundaydım. Seneler önce ortadan kayboluşumun nedeni buydu."