Body's Game (completed)

#BG65 : That kind of love...

Chapter 65

Hindi ko akalain na dumating na ang araw na pinakahihintay ko. Halos gabi gabi akong nagdarasal na sana ibigay na sakin ang pagkakataong ito at heto na nga. But despite of thinking about this every night , hindi ko parin pala alam ang gagawin ko , ang sasabihin ko. Parang nakakablanko ng isip. Siguro dahil na din sa halo halong emosyon na nararamdaman ko ngayn , naryan ang kaba , pagkasabik , pagkatuwa at higit sa lahat ang takot. No. Hindi dapat ako magpadala sa takot. Iyan ang lagi kong sinasabi sa sarili ko para bumalik ang lakas ng loob ko. Sabagay , kahit ano pa ang maramdaman ko , kakayanin kong isantabi at harapin yon para muling makita ang lalaking pinakamamahal ko.

Consistent ang palpitation ng puso ko , consistent na erratic. Para bang gustong kumawala sa loob ng dibdib ko!

Days passed by and those days are my worst days in my life. I feel so stressed , so problematic pero wala akong malapitan. Wala akong mapagsabihan.

Nung last day ng school , iyon din ang last time na nag usap kami ni Keyla. No calls , text or even emails.

Noong nakaraan , nagnotif saakin ang latest post nya sa instagram and it shows that she's already in Seoul. See? Hindi man lang sya nagpaalam! That crazy girl! Ugh! Okey fine , I know! The way she talked to me last time , alam kong galit sya but damn! Nakakasama din sa loob no! God knows! I really didn't expect those words from her. Of all people , sya ang alam kong nakakaintindi at iintindi saakin but how could that scene happened? How those words came from her? I thought she understands me? I just thought. And now she's in Seoul? Damn! How could she?

I admit , these are the times that I badly need someone to talk to , and it's only her I've got but she must know her mistake! And I'd rather choose to hold my own hand than to talk to someone who sees me selfishly.

Damn it! I always lose my temper sa tuwing naaalala ko yung scene na yon. The way she said na selfish ako? Tell me? Am I really? Because I know I'm not. Si Lucas ang iniisip ko dito , ang dahilan ko not myself alone! Do I really need to repeat those undyingly?!

"Manong , dito na po." I said to the taxi cab driver as I read the name of one café in Diliman. Iniabot ko na din ang bayad ko bago lumabas ng cab.

I glances around to scan the shop as I enter , looking for someone. Hindi naman ako nahirapan cause he waves his hand to me immediately to get my gaze.

"Hi Brina." He greeted ng makalapit ako. Tumayo din sya sa kinauupuan nya para salubungin ako.

"Hi Danger. I'm sorry medyo natagalan." I apologize and kissed him on his cheek. He just nod and pull a sit for me.

"How's him?" Agad kong tanong ng umalis ang waiter para kunin ang order ko.

"He's fine compare last few days." He said honestly and seat back. He's fine? Automatic na gumaan ang pakiramdam ko dahil sa balita ni Danger. Nung mga nakaraang tinatanong ko kasi sya about Lucas ang lagi nyang sinasabi , he'll be fine. At least he feel a bit of good now , iyon lang naman ang importante eh. Let's not talk about me here.

"C-Can I talk to him... Now??" Kinakabahan kong tanong. Nakatitig lang si Danger saakin , na para bang pinag aaralan akong mabuti.

"Danger..." I called him out to end our reason of being together now. And yes , Lucas is the reason kung bakit kami magkasama ni Danger ngayn. To set a meet up.

Grabe! I can't believe this , dati isang text ko lang ang kailangan para makita ko si Lucas. Simpleng 'I miss you' ko lang , maya maya kumakatok na sya sa pintuan ng condo ko. Pero ngayn? Kailangan ko pa ng ibang tao para lang makita sya? Fvck! It sucks!