that way | sunjay ✓

1.0

***

Jay yoktu. Parkta yaşadığımız konuşmadan sonra onu hiç görmemiştim. Okula gelmiyordu. Evde de değildi biliyordum. Hiçbir yerde yoktu. Jungwon'un da yanında değildi. Gerçekten gidip ona bilip bilmediğini sormuştum.

Ona ilk defa böylesine uzaktım.

Yatağımda biraz daha döndüm. İçimdeki bu his neydi bilmiyordum. Yaptığı itirafla ne yapmam gerektiğini bilmiyordum. Beni bırakamayacağını biliyordum. Jay beni bırakamazdı. Bırakamaz mıydı yoksa bırakmaz mıydı?

Sabahtan beri dördüncü defa yatakta çıkıp kusmaya giderken yine aklımda o vardı. Hastalığımda hiç tek başıma kalmamıştım. Her zaman yanımda Jay vardı. Ben hasta olduğum için girmediği sınavları dahi olmuştu.

Annemle babam çok fazla çalışırlardı. Senenin çoğunu yurt dışında geçirirlerdi. Jay'in ailesi de öyleydi. Dadılarımız biz büyüyene kadar ortaktı. Çünkü birbirimizden hiç ayrılmak istemezdik. Biraz daha büyüdüğümüzde, artık dadıya ihtiyacımız olmadığında bana Jay bakmıştı. Birbirimizi büyütmüştük. Şimdiyse bana aşık olduğunu öğreniyordum.

Bir yanım zaten bunu bildiğimi söylüyordu. Bildiğimi ve bu yüzden karşı çıktığımı. Bana göre aşklar yalandı. Aşk her an bitebilirdi. Sevgililer ayrılabilirdi. Biz Jay'le ayrılamazdık. Bu yüzden arkadaştan başka gözle bakmamalıydı bana.

Yeniden yatağa gittiğimde telefonu elime aldım. Hiç düşünmeden Jay'in ismine basıp aradım. Hiç açılmayacak sansam da açtı.

"Jay."

Cevap gelmedi.

"Ne zaman geleceksin?"

"Kaç gün oldu, beni yalnız bıraktın."

"Jungwon'la konuştum biliyor musun, kötü bir şey de demedim ona."

"Hastalandım bugün. Biliyor musun?"

"Dört defa kustum, üstümde incecik kıyafetler var."

"Çorap giymedim, sıcak bir şey de içmedim."

"Kimse yok yanımda."

"Sen de yoksun."

"Hatırlıyor musun ben 7 yaşındayken bisiklet sürmeyi öğretiyordun bana. O kadar kötüydüm ki. Sürekli düşüyordum. Ama inat da etmiştim. Benden başkasıyla sürme, beni yalnız bırakma diyeydi."

"Milyonuncu denememde tekrardan düşmüştüm. İlk defa o zaman pes etmeyi düşünmüştüm."

"Sonra koşarak geldin yanıma. Her düştüğümde bana koşacağını söyledin. Ne zaman canım acısa yanımda olacağını."

"Hyung."

"Canım acıyor."

Dakikalarca konuştum fakat cevap gelmedi ondan. Telefonu kapatmadı ama 'burdayım' da demedi. Verdiği nefes sesleri olmasa yanlışlıkla açtığını, beni duymadığını bile düşünebilirdim.

Oradaydı.

Fakat benim için değildi.

Ateşimin biraz daha çıktığını hissediyordum. Bunu biliyordum fakat engel olamadığım üşüme hissi yüzünden daha da örtünüyordum. Telefonum çaldığında zorla da olsa kaldırdım kolumu. Şimdi kusmaya gidebilecek kadar bile halim yoktu.

"Sunoo nerdesin?" açmadan önce kimin aradığına bakmamıştım ve anlaşılan Jake'ti. "Evdeyim." diyebildim.

Bir şeyler söyle de odaklanamıyordum. Dinlemek çok zordu ve uykum vardı. Çok da kalmadan uykuyadalmıştım sanırım. Çünkü uyandığımda Jake yanıbaşımdaydı.