Το ημερολόγιο των πονεμένων

16 και μισό

Δεν ξέρω αν είναι ευχή η κατάρα
Δεν ξέρω αν αξίζει ως εδώ

Αυτό που ξέρω είναι πως
Η ζωή είναι γλυκόπικρη

Δεν θα έλεγα πως είμαι καλύτερα πια
Δεν θα έλεγα πως κάθε βράδυ
Που ξαπλώνω μόνη μου στο κρεβάτι μου δεν νιώθω σκοτεινιά

Είμαι 16 αλλά νιώθω πως τα χρόνο κυλάν αργά, όταν έκλεισα τα 10 οι εφιάλτες με βασάνιζαν

Εκλέγα ως το πρωί και ευχόμουν αυτός ο κόκος της κλεψύδρας μου να 'ναι και ο τελευταίος μου

Μεγάλωνα με την ελπίδα πως το σκοτάδι θα φύγει , μα πνίγομουν στον μπατο μιας βαθιάς λίμνης

Και είναι άδικο που οι σελίδες το ημερολογίου μου γέμισαν με παρακάλετα, στον εαυτό μου να μην το ξανά ζήσω

Και έχω θάψει το κομμάτι μου αυτό πολύ καλά, που μόνο εγώ ξέρω πως είναι να νιώθεις σαν είσαι 79

Και ο πόνος μεγαλώνει και ήμουν ακόμα πια 13 . Στο θρανίο μου έγραψα δεν υπάρχει ελπίδα

Γνωρίστηκα, χωριστικά με λάθος άτομα . Ξέκοψα, μάλωσα και το μαχαίρι τους πισώπλατα χοσαν

Μα πες τους , πως οποίος πονά τόσα χρόνια δεν επιρεαζεται αλλά συνειδητοποιεί πως η μοναξιά είναι καλύτερη από άτομα κομπλεξικά

Και καπνίζω όχι για μαγκιά αλλά γιατί ο πόνος εξαφανίζεται σε αυτά τα λεπτά. Και όταν σβήνω το τσιγάρο εμφανίζεται ξανα.

Δεν ξεχνάω. Και ούτε παρεξηγώ. αυτό που ξέρω είναι πως ποτέ δεν ήθελα να 'μουν εγώ.

Στον καθρέφτη έβλεπα μορφές που μοιάζαν με μένα , και δυο μάτια πιο μαύρα και απ'το μελάνι που γράφω.

Όταν σβήσω και τα τελευταία μου κεριά θα ναι αργά για να μάθω πως είναι να ζεις

Πως είναι να ζεις ;

Μπορεί να μην το βρω ποτέ το νόημα , αλλά αυτό που ξέρω είναι πως είμαι ακόμα 16 μισό.