Το ημερολόγιο των πονεμένων

Γυάλινα μάτια

Η σκιά μου έχει γίνει διάφανη από το άγχος
Τα χέρια μου ματωμένα όταν κρατάω το στύλο

Και κοιτάω τους ανθρώπους που χλευάζουν ότι γράφω
Που γελούνε και απορούν πως ακόμα είμαι εδώ

Μα οι αντοχές μου τους διέψευσαν και ακόμα περπατώ πάνω σε σκουπίδια

Αλλά εκείνους πατώ

Όσο αναπνέω δεν θα σταματήσω να γράφω για αυτή την κοινωνία που τα χέρια της σταυρώνει και με μαντήλι έχει κλήσει τα μάτια

Σου δώσανε δυο γυάλινα μάτια για να δεις τον κόσμο όπως θέλουν

Σου δώσανε ένα ψαλίδι για να κόψεις τις ατέλειες σου

Και η καρδιά σου έγινε πέτρινη
Και όμως έμαθες να ζεις με αυτό