Το ημερολόγιο των πονεμένων

Το ματωμένο κρεβάτι

Έχει πάει 12 παρά
το ρολόι μου κοιτώ καθώς στην ντουλάπα μου κάθομαι και κάνω παρέα με τους δαίμονες μου

Έχω τα μάτια μου κλειστά και σκέφτομαι ένα ματωμένο κρεβάτι

Που κάποτε κοιμόταν η Περσεφόνη
Πρώτου την πάρει ο Άδης

Και δίπλα απτό κρεβάτι μια μάνα που μοιρολογεί για την χαμένη κόρη

Και εγώ ένας απλός θεατής που κάθομαι στα ματωμένα σεντόνια

Απ' το σώμα μου τρέχουν αίματα και το κεφάλι μου γεμάτο μουτζούρες

Τα παιδικά μου όνειρα τα πήρα μαζί στον κάτω κόσμο και τα έθαψα πιο βαθιά και απτό χρυσόψαρο μου στον κήπο

Και όλο μου διαφεύγει και ξεχνώ να στο πω

Και τώρα το αίμα μπορείς να το κανείς μελάνι για να γράφεις στο ημερολόγιο σου

Την ντουλάπα μου κοιτώ και πάλι κάνω συντροφιά στους πιο παλιούς μου φόβους

Τα πάθη μου τα λάθη μου τα ξεπλένω με χλωρίνη

Μετά τα αφήνω να ξεχαστούν και τα χώνω κάτω από το κρεβάτι μου

Μα πάντα θα 'νε εκεί να μου θυμήζουν το ποσό πάλι απέτυχα

Μα είναι αδύναμος οποίος πονά . Έτσι δεν μου πες ;

Πως είναι δυνατόν να ζούμε στον κόσμο αυτό και να μην υποφέρουμε ;

Ποιος σου πε πως οποίος ζει δεν πονά;

Αλλά οποίος γράφει ποιήματα είναι συνεσθηματικος

Έτσι δεν είναι ;

Για αυτό το γράφω με το πιο μαύρο μελάνι στο θρανίο μου για να χείς να το θυμάσαι