Το ημερολόγιο των πονεμένων

Κύματα

Απτά κυματα προσπαθώ να ξεφύγω όμως βουλιάζω λίγο πριν φτάσω στην ακτή μου

Πάλεψα καιρό για να έρθω ως εδώ μα ακόμα ξεχνώ να κολυμπώ

Και κάθε λεπτό που περνα είναι σαν αιώνας μα ακόμα είμαι εδώ μέχρι να ξεμείνω από αντοχές

Μάνα, φοβάμαι πως για όσα έλεγες είχες δίκαιο είμαι αδύναμη

Καθώς έχω κρύψει στον βυθό όλες τις ανασφάλειες μου

Και όταν γράφω ποιήματα κάνω μακροβούτια για να τα ξανά θυμηθώ

Αφού γράφω μόνο για τραύματα και λάθη που μετάνιωσα

Μα πάλι νιώθω πως δεν ξέρω να ζω

Και δεν ξέρω αν αξίζουν τα ταξίδια που 'χω κάνει για να σε κάνω ευτυχισμένη

Από όταν ήμουνα μικρή ένιωθα τόσο ημιτελής που απτό φόβο μου

Ξεκώλισα το μυαλό  απτό κεφάλι μου και έγινα παρατηρητής

Σταμάτησα να νιώθω και φοβάμαι να ξανά νιώσω

Δεν θελω να ξανά πληγωθώ από τον ίδιο μου τον εαυτό

Που απλα μου υπενθυμίζει πως είμαι η έρημος που ποτέ δεν θα βρεις νερό

Για αυτό , αυτό το ποίημα δεν βγάζει νόημα , γιατί γράφω ότι σκέφτομαι

Ο πρώτος μου συνειρμός που τον γράφω με αίμα σε ακόμα μια σελίδα του ημερολογίου μου

Όταν τελειώσω το ημερολόγιο θα στο δώσω να με θυμάσαι καθώς δεν θα είμαι πια εδω

Και έχω τόσα στο μυαλό μου που ξεμένω και φοβάμαι να γυρίσω την σελίδα

Γιατί μπορεί να ειναι η τελευταία μου

Και ακόμα η διαδρομή φαντάζει σαν τον Ατλαντικό που κολιμπωντας διασχίζω

Και όλο νομίζω ότι φτάνω αλλά δημιουργώ και αλλά εμπόδια στον εαυτό μου