YAVUZ

11.BÖLÜM

SINIR:45 OY 15 YORUM

yemekte tek tabak ve çatal sesleri duyuluyordu.
ha birde gülcenin sesi vardı.hanımefendi bugün bana kreşte ne yaptığını anlatıyordu.

"soyra öyretmenim bana afeyim dedi"

"o zaman bendende bir afferim benim biriciğime"

doyduğumu hissedince kafamı kaldırıp masaya baktım.Gece hanım zaten bana bakıyordu. Benle göz göze gelince affalladı ve hemen tabağıyla oynamaya başladı.

Anlıyorum suçluluk duygusu hissediyordu.ama artık bakışları rahatsız etmeye başlamıştı.elerimi masanın üstünde birleştirip etrafıma baktım.

mehmet beyde çatal ve bıçağını bırakıp etrafına bakmaya başladı.Anladığım kadarıyla oda yemeğini bitirmişti.

onlarla ne konuşacağımı nerden başlayacağımı kestiremiyordum.bu ortamdan 5 dakikalığına olsada bile bu boğucu ortamdan kurtulmam lazım.

sandalyeyi geriye doğru ittirerek ayağa kalktım.sandalyenin sesinden tüm bakışlar bana dönmüştü.

"ben bahçede bir sigara yakıp gelicem"yanıt beklemeden arkamı dönüp odadan çıktım.

bahçeye çıkınca ablamın yere attığı puflara oturdum.otururkende bir sigara yaktım.

1.sigaram bitince bu sefer 2.sigarayı yaktım.2.sigaramın yarısında omzuma bir polar kondu.

Gelene  bakmak için kafamı çevirdiğimde ise gelen mehmet beydi.

anlaşılan o ki kaç gündür kaçtığım konuşmanın zamanı gelmişti.

"oğlum aslında biz olayların buralara geleceğini hesap edemedik"

sesimi çıkarmadım yüzünede bakmadım konuşmasına devam etmesini bekledim.

"senin ilk doğduğun gün allaha şükretmiştim.begümün ardında allah bana bir erkek evlat nasip etmişti.seni gördüğüm o ilk anı asla unutmam çok güzel bir bebektin ama seni bizden 3 yaşındayken kopardılar"

"nasıl yani"mehmet beyin yüzüne baktığımda oda benim gibi karşıya bakıyordu. bende hemen eski konumuma döndüm.

şuanda aklımdaki tek soru onların beni kendi istekleriyle yetimhaneye vermemiş olma ihtimalleriydi.mehmet bey derin bir nefes alarak devam etti

"sen 3 yaşındaydın annen odanda seni uyutmuş bahçeye bizim yanımıza gelmişti.annen 15-20 dakika bizimle oturduktan sonra sana bakmaya yukarı çıktı daha sonrada annenin çığlığını duyduk sen ortada yoktun 6 yıl boyunca seni her yerde aradık ama bulamadık 6 yıl sonra bizim elimize senin cesedini verdiler ama biz inanmadık seni aramaya devam ettik ama bulamadık"

"peki benim varlığımdan nasıl haberdar oldunuz"

buz gibi çıkan sesim ve donuk olan yüzümle mehmet beyden bir cevap bekliyordum bu yaşananlar eğerki gerçekse sindirmem biraz zor olacaktı.

"yaklaşık 1-2 ay önce bize bir mektup geldi oğlumuzun yaşadığına dair seni bizden kaçıran düşmanımızmış meğer"

"peki bu düşmanınız kim"

"Asım asım kozcuoğlu hayatımızı mahveden adam"

bu ismi hafızama kazımıştım.Bir süre daha sessiz kaldıktan sonra içimdekileri daha fazla tutamadım ve  gene yönümü mehmet beyden tarafa çevirdim.

"mehmet bey bakın anladığım kadarıyla iki tarafta çok zor durumlardan geçmiş olması ama benim kızdığım nokta sizin benim yüzüme baka baka yalan söylemiş olmanız evet anlıyorum belki iyiliğimi istemişsinizdir ama keşke bıraksaydınızda ona da ben karar verseydim"