Ufuktaki Buluşma ๛oneshot ༻TAMAMLANDI✔༺

༻∞ ① ∞༺

Ben bu hikayeyi neden bu kişiye ithaf ettim? Bana şimdiye kadar destek çıktı ve bu hikayeyi okuyan ilk kişiydi ama nedeni bunlar değil. Bu hikayenin etkisini ben ilk onunla deneyimledim ve şu anda bu 3.veya 4. versiyonunu okumayacağına adım kadar emin olduüum için bu kişiye ithaf ediyorum MFLEKFLELDOEOONFJS

Size keyifli okumalar dilerim.

꙰  ꙰  ꙰     ꙰  ꙰  ꙰

Her zaman yürüdüğü yoldan yürüyordu genç oğlan. Hayalini gerçekleştirmek için daha çok çalışması gerektiğini hatırlatıyordu kendine.

Yere bakarak, kambur bir şekilde yürüyordu. İnsanların suratına bakmak korkutuyordu onu.

Sonra bir ses duydu. Bir kadın "Beatrice!" diye bağırıyordu korkuyla.

Sesin geldiği yöne doğru döndü. Tekerlekli sandalyedeki bir kız yokuştan aşağı kayıyordu. Ani bir kararla kızı tutmaya karar verdi.

Son sürat aşağı doğru kayan tekerlekli sandalyeye doğru ilerledi.

Sandalye bir taşa takıldı ve yana doğru düşmeye başladı. Genç oğlan hızla öne atıldı ve düşmeden önce kızı tuttu.

Kız çok hafif gelmişti ona. Bir çocuk bile ondan daha ağır olabilirdi.

"Sapık." dediğini duydu kızın. Ama sadece bu kadardı. Ne bir çırpınma ne de başka bir şey yapıyordu.

Arkasından nefes nefese yaşlı bir kadın geldi. "Beatrice! İyi misin?" diye sordu endişeyle.

Kız kafasını salladı umursamazca. Sanki az önce düşecek olan kişi o değilmiş gibiydi.

Kadın bu sefer tekerlekli sandalyenin yanına gitti. Tekerleği kırılmıştı.

Utana sıkıla oğlana döndü ve sordu. "Torunumu taşımama yardım eder misiniz? Yaşlı kollarım onu taşıyamayacak kadar güçsüz."

Oğlan biraz kararsız kalsa da işin sonunda başını salladı. Zaten eve gidiyordu ve önemli bir işi yoktu, yaşlı bir kadını bu şekilde bırakırsa kendisini kötü hissederdi.

✄┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈

Evlerine vardığında kız, oğlanın kollarından eve attı kendini. Bacaklarının üstüne çok sert düşmüştü ama hissetmiyor gibiydi.

Ellerinden destek alarak sürünüp gitti. Bir teşekkür beklememesine rağmen oğlan, bu kaba kızın hareketlerini hoş bulmamıştı.

"Torunum adına özür dilerim." dedi kadın. "Hayat ona pek adil davranmadı. Bacaklarını ve renkleri ondan aldığı gibi anne babasını da aldı. Lütfen onu mazur görün. O kibarlığının karşılığını asla alamadı."

Kadının ağlamaklı tavırlarına karşılık oğlan şaşkınlık ve merak dolu gözlerle kadına baktı. "Bunu neden bana anlatıyorsunuz?"

Kadın arkasını döndü ve soruyu umursamadan "Yemeğe kal." dedi. Oğlana reddetme fırsatı bile vermeden ilerlemeye başladı.

Tek kelime etmeden gitmenin kabalık olacağını düşündüğü için kibarca reddedecekti ama daha ne olduğunu anlayamadan kendini yemek masasında buldu.

"Beatrice, yemek hazır buraya gel!" diye bağırdı kadın.

Kısa süre sonra kız sürünerek içeri girdi. Basamak gibi görünen yere tek tek çıktı. O da tıpkı oğlan gibiydi, kimsenin gözlerine bakmıyordu. Ama bir o kadar da farklıydı. Onun korkmadığını anlayabilirdiniz gözlerini görmeseniz bile.