ANEMON [Düzenlenecek]

1-TEMSİLCİ

Kitabı okumaya başladığınız tarihi buraya bırakın bakalım, ballarım.

"Doğru sandıkların beyaza bulanmış yalanlardır."

Sertçe esen rüzgar yüzümü yalarken kesik kesik soluklar alıyordum. Bir ormanda olduğumun farkındaydım fakat anlamadığım şey neyden kaçtığımdı. Kulağıma gelen tek ses ayağımın altında ezilen yaprakların hışırtısı ve hızla atan kalbimin sesiydi. İki elimle de üzerimdeki uzun, beyaz elbisenin eteklerini tuttuğumdan dolayı yüzümü çizen ağaç dallarına engel olamıyordum. Gözlerimi kısarak kanlı dolunayın ışığına bakarken ayağım taşa takıldı ve kendimi yerde buldum. Kanayan avuç içlerimi görmezden gelip başımı kaldırdığımda önümde karanlık bir silüet duruyordu. Dizlerimin soyulduğunu hissetsem de ayağa kalktım ve üzerimi silkeledim. Karanlıktan dolayı karşımdaki silüeti seçemesem de üzerindeki gümüş renkli işareti fark etmem uzun sürmedi. Bir yelkenliyi andırıyor olabilirdi, önemli de değildi zaten.

Görme yetimi biraz daha kazanınca karşımdaki silüetin arkasındaki insanlar takıldı gözüme. Onların da yüzlerini seçememiştim fakat dost olmadığımızı anlamıştım hemen. Onlar karşımdaki karanlık silüetin dostları gibi gözüküyorlardı. Başımı arkama çeviremesem de benim de arkamda insanlar olduğunu sezdim. Benim arkadaşım olmazdı aslında ama bu insanların dostum olduğuna emindim.

Soğuk bir rüzgar daha esip kısa saçlarımı savuşturduğunda dışarıdan gören biri burada bir kavga çıkacağını anlayabilirdi fakat yanılmış olurdu çünkü ortada bir kavga değil koca bir savaş vardı. Bu iki taraf bir savaşa gireceklerdi fakat kazananı çoktan belliydi. Sebepsizce dilimde sonun başlangıcının tadı kalmıştı.

"Helen, bu Kerim haritayı kaybetmiş. Yani hemen yetişmen lazım!"

Duyduğum sesle beraber sıçrayarak yatağımdan kalktığımda ne zaman uyuyakaldığımı hatırlamaya çalışıyordum. Gördüğüm rüyaya kafa yormak istesem de sebebi çok açıktı: stres. Stresli olmasam uyuyamazdım da zaten. O yüzden hızla yataktan doğruldum ve elimi saçlarımdan geçirerek salona çıktım.

Setenay, Berra ile konuşurken bir yandan da telefonuyla ilgilenen Mesih'e kaçamak bakışlar atıyordu. Bunu bir süre görmezden gelebilirdim sanırım. O sırada da ekip üyemin birinden hoşlanan diğer ekip üyemin bu davranışının, iş etiğine uygun olup olmadığını araştırırdım.

Kızlara gülümseyerek masada ellerinde kağıtlarla tartışan Berk ve Kerim'in yanına oturdum. "Çağırdınız, geldim. Sorun ne?" Berk hevesle cevap verdi. "Kerim kazı alanının haritasını kaybetmiş. Bu adam saatlerce kaybettiğini düşünüp elindeki telefonu arayan adam. Tam da adamına güvendiniz yani." Kerim oflayarak belli belirsiz mırıldandı, "Kaybetmedim ki. Buradaydı."

Tam konuşmak üzere dudaklarımı aralamıştım ki mutfaktan Berra'nın sesi duyuldu."Şu çok sevgili haritanız buzdolabının içinde olmakla beraber meyveli yoğurdumun üzerinde." İkisi de aynı anda ayaklanıp mutfağa gittiğinde yorgun bir tebessüm ettim. Çocuktan farkları yoktu.

Birkaç dakika sonra herkes salonda toplanınca gerekli eşyaları alıp evden çıktık. Çantaları bagaja yerleştirip arabaya yerleştiğimizde yolcu koltuğunun en soluna oturdum ve başımı cama yasladım. Kerim arabayı çalıştırıp yola çıktığında titrek bir nefes verdim. Üniversiteden mezun olduktan sonra ilk defa bir kazıya başkanlık etme fırsatım olmuştu. Stajım tamamen bittikten iki ay sonra bir kazı için ekip toplandığı ve benim de bu ekipte olmamın istendiğini söyleyen bir mail almıştım. Daha sonra şirket temsilcileriyle birkaç kez konuşup detayları öğrenmiştim. Kazıdan beş hafta önce herkesle teker teker tanışabilmemiz için toplu bir organizasyon yapılmıştı. İlk başta ekibe Arkeolog olarak alınmıştım ve kazı başkanı söylediklerine göre genç bir adamdı. Ben hiç tanışabilme şansını yakalayamamıştım. Daha sonra şirketten arayıp kazı başkanının yurt dışına çıktığını ve onun yerine geçmem gerektiğini söylediler. Neden kazıya başkanlık yapabilecek başka birini bulamadıklarını sorduğumda buna vakitleri olmadığını söylemişlerdi ve ben de fazla kurcalamamıştım. Yani benimki biraz da mecburiyettendi.