Δαιμόνιος έρωτας

5

Ο Shallow έδειξε πως είχε μπόλικη υπομονή. Δεν τη δάγκωσε και με τη σκέψη του την έκανε να αισθανθεί την τέλεια υγεία, γιατρεύοντας τον πόνο και τα τρυπήματα που εδώ και καιρό ''ζωγράφιζε'' στον λαιμό της. Τη μετέφερε στο κεντρικό λουτρό στο μεσαίο πάτωμα του κάστρου και ζήτησε από τις υπηρέτριες να την πλύνουν και να την περιποιηθούν, όπως και έκαναν καθαρίζοντας το κορμί της, χτενίζοντας τα μαλλιά της και δίνοντάς της να φορέσει ένα από τα πιο ακριβά νυχτικά αφήνοντάς τη να κοιμηθεί ήσυχα σε ένα από τα πιο πολυτελή δωμάτια του πρώτου ορόφου και όχι σε ένα από αυτά του τρίτου και τελευταίου οπού κοιμόντουσαν οι υπηρέτες, αφού ο Μαρκήσιος θα επέστρεφε στο κρεβάτι του για να κοιμηθεί με την Eve βαστώντας της το χέρι.

Κι έτσι πέρασαν δέκα μερόνυχτα, με την Κaren να στέκεται στο πλευρό του σαν αφοσιωμένη μαρκησία. Τα πρωινά έκαναν βόλτες στον κήπο κάτω από τον μουντό ουρανό. Τα μεσημεριανά έτρωγαν μαζί, το βράδυ δειπνούσαν, αργά τη νύχτα τρεφόταν από το αίμα της, της έκανε αχαλίνωτο έρωτα και αμέσως μετά επέστρεφε στην κάμαρά του για να κλείσει στην παλάμη του το χέρι της αγαπημένη του και να κοιμηθεί μαζί της. Ωστόσο η Eve δεν έβγαινε από το δωμάτιο, καθόταν εκεί μονάχη και τον περίμενε, μιας και τον ήθελε στο πλευρό της για να γευματίσει, με αποτέλεσμα ο μαρκήσιος να τρώει έξι φορές την ημέρα παρότι κανένα φρούτο και κανένα φαγητό δεν τον χόρταινε και δεν του προκαλούσε ευχαρίστηση.

Η Karen ήταν πολύ όμορφη και εντυπωσιακή και το καμπυλωτό κορμί της κάλυπτε κάπως το κενό του. Οι μαύρες της μπούκλες έπεφταν ανέμελα στους ώμους της ενώ τις μισές απ' αυτές τις μάζευε στην κορυφή του κεφαλιού της με μεταξωτές κορδέλες, και πάντα φορούσε φουστάνια εντυπωσιακά, κορσέδες και φουσκωτά φουρό που αναδείκνυαν τη σιλουέτα της και ταυτόχρονα της προσέδιδαν μια χάρη αριστοκρατική, λες και είχε γεννηθεί ακριβώς γι' αυτόν τον σκοπό, για να στέκεται σαν αρχόντισσα στο πλευρό του, αν και ήταν γραφτό να κατέχει κάποια άλλη τη θέση της, αυτή που με τον ρομαντισμό και την αγάπη της θα έλυνε τα δεσμά που τον ήθελαν να έχει μια απόκοσμη και δαιμόνια μορφή... Η Eve ήταν και θα παρέμενε για πάντα η μία και μοναδική γι' αυτόν, κι ας έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να μην τη διαφθείρει. 

Όπως κάθε νύχτα, έτσι και τώρα, περίμενε την Karen στη μεγάλη τραπεζαρία που ήταν στολισμένη με κάθε λογής καλούδια: φρέσκο και μοσχομυριστό άρτο, μοβ και κόκκινα σταφύλια, λευκό κρασί και κάθε λογής πανάκριβα τυριά. Την είδε να κατεβαίνει τα σκαλιά. Η μακριά ουρά του κόκκινου φορέματός της κυλιόταν πάνω τους. Οι κινήσεις της ήταν αργές και ανάλαφρες και το σώμα της έμοιαζε να αιωρείται. Τα μαλλιά της τα είχε μαζεμένα σε έναν κότσο  και το μακιγιάζ της ήταν απλό, μα τόνιζε όσο έπρεπε τα μελιά της μάτια, κάνοντάς τον ν' ανατριχιάσει ολόκληρος μπρος στη μαγεία της εμφάνισής της. Ακούμπησε την πλάτη του σε αυτήν της σκαλιστής καρέκλας, κατέβασε κι άλλο την κουκούλα του μη φανερωθεί το πρόσωπό του, και έμεινε να τη χαζεύει ενθουσιασμένος γι' αυτό που θα ακολουθούσε...