Δαιμόνιος έρωτας

2

Έμοιαζε να πέρασε ένας αιώνας. Η κλεισούρα και η σκόνη την έκαναν να μην μπορεί να ανασάνει. Όσο για την πλάτη της, είχε πάρει το σχήμα από τα αντικείμενα που ήταν από κάτω της. Δεν άντεχε άλλο, για πόσο ακόμα θα έμενε κρυμμένη; Θα έβγαινε, το είχε πάρει απόφαση, τι κι αν περνούσε αυτή η μέρα, στο επόμενο Halloween θα της έκλεβε τελικά την ψυχή. Είχε ακούσει πως αν έβαζε κάποιον στόχο ένας δαίμονας δε σταματούσε μέχρι να τον ολοκληρώσει. Κι αν έμπαινε στο σώμα του Stu, του William ή, ακόμα χειρότερα, σ' αυτό της Gladys; Ούτε γι' αστείο δε θα τολμούσε να σκεφτεί ή ν' αφήσει να συμβεί κάτι τέτοιο στη φίλη της.

Άνοιξε αποφασιστικά το καπάκι και ο καθαρός αέρας εισέβαλλε στα ρουθούνια της. Έβγαλε το ένα της πόδι και πριν βγάλει και το άλλο, το βλέμμα της τράβηξε ένα βιβλίο με χρυσά γράμματα που έμοιαζε να λαμποκοπά. Πώς μπορούσε να συμβεί αυτό; Το φως δεν έφτανε ως εκεί. Γεμάτη περιέργεια η κοπέλα το έπιασε στα χέρια της. '«Ηδονή», έγραφε απ' έξω. Το περιεργάστηκε: το καφέ δέρμα του ήταν φθαρμένο, στις γωνίες του είχε μπρούτζινα ανάγλυφα σχέδια και μόλις έκανε να το ανοίξει, αυτό έβγαλε ένα χρυσό φως.

«31 Οκτωβρίου 600 μ.Χ

Αισθάνομαι πως η φετινή νύχτα των νεκρών θα είναι διαφορετική. Ο μαρκήσιος Sallow, όλο το καλοκαίρι με παρακολουθούσε. Δυστυχώς, ως μια κοπέλα της κατώτερης κοινωνικής τάξης μου, δεν έχω λόγο ή αιτία ύπαρξης. Κλείνω τα δεκαεπτά και είμαι ακόμη ανύπαντρη και μόνη. Δε με πειράζει, προτιμώ τη μοναξιά από έναν γέρο σύζυγο που θα με αναγκάζει να κοιμάμαι μαζί του. Γιατί αν και ποτέ κανείς δεν τον έχει δει, αφού οι απεσταλμένοι του έφερναν εις πέρας τα θελήματά του, ένας άντρας με το δικό του αξίωμα, που κρύβει καλά το πρόσωπό του κάτω από την κουκούλα της μαύρης και μακριάς του κάπας, αποκλείεται να είναι νέος και εμφανίσιμος.

Οι αδελφές μου ήταν τυχερές, και οι τρεις βρήκαν αμέσως μόλις έκλεισαν τα δεκαπέντε συζύγους που είναι σχεδόν συνομήλικοί τους, εκτός από τον άντρα της Marry, τον Peter Smith, που έχει την ηλικία του πατέρα μας.

Φέτος δεν πήγαν τα πράγματα όπως τα είχαμε υπολογίσει. Οι σοδειές μύρτιλου καταστράφηκαν από τη βροχή και τα χρήματα ήταν πενιχρά. Αυτό δεν είναι πρόβλημα - έχουμε μάθει τα λίγα και με σκληρή δουλειά θα φτάσουμε και τα πολλά. Έτσι λέει ο πατέρας. Μόνο που αυτόν τον Οκτώβρη, και με τις πλημμύρες να έχουν διαλύσει τα πάντα, όλα θα είναι καταστροφικά για 'μένα.

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρότερη, η μητέρα στα κρυφά μας μάθαινε όλα τα έθιμα της εορτής. Κέλτες ήταν οι πρόγονοί της και εκείνη είχε μυηθεί σε κάθε μυσταγωγική τελετή. Ξέρει τα χαρτιά, να συνομιλεί με νεκρούς και ενίοτε με δαίμονες, κάθε πνεύμα που καλούσε τη βοηθούσε να λύνει μάγια, δεσμά, και να προβλέπει το μέλλον. Ο πατέρας από την άλλη, είναι Ρωμαίος, μέλος μίας από τις πολλές οικογένειες που έμειναν στον τόπο μας, και δε του αρέσουν αυτά, τα θεωρεί δεισιδαιμονίες.