"အဲ သားတိမ္ေရာင္ ဘယ္တုန္းေတာ့"
"႐ြာထဲလမ္းခနေလွ်ာက္မလို႔အရီးေလးရဲ႕"
"ေျပာရအုန္းမယ္ေတာ္ အဲ့ဒီအရီးေလး အရီးေလးနဲ႔မေခၚပါနဲ႔ကြယ္ အေမလို႔ဘဲေခၚေပါ့"
"ဟို အက်င့္ပါေနလို႔ပါအရီးေလးရဲ႕"
"ေယာက္ခမမို႔မေခၚခ်င္တာေတာ့မဟုတ္ဘူးမွတ္လား"
"အဲ့လိုမဟုတ္ရပါဘူးအရီးေလးရဲ႕"
မိမိအေျပာကိုလက္ေလးတခါခါနဲ႔ ျပာျပာသလဲျငင္းေနပါေသာ ကေလးအားၾကည့္ရင္းေဒၚသစၥာျပဳံးမိသည္။လိမၼာေရးၾကား႐ွိၿပီး သိတတ္လြန္းသည့္ကေလး ကိုယ္ေလးလက္ဝန္ႀကီးနဲ႔မို႔ ဘာမွမလုပ္ပါနဲ႔ေျပာလဲမရ မိမိသားလစ္ရင္လစ္လို လုပ္သည္။ဟိုတစ္ေယာက္ကလည္းစကားသာဆယ္ခြန္းျပည့္ေအာင္မေျပာတာ သူ႕ဟာေလးက်မ်က္စိက္ေဒါက္ေထာက္ၿပီးကိုၾကည့္ေနတာ။ လယ္ထဲမသြားခင္လဲ မိမိအား မွာတမ္းေႁခြရေသး 'ဘာမွမခိုင္းပါနဲ႔' တဲ့ေလ။ ကိုယ္မခိုင္းလဲသူ႕ဟာေလးကလုပ္ေနတာဘဲ။
"ကဲ ေနပူေနမယ္သား မနက္ေစာေစာလမ္းေလွ်ာက္တာ ကေလးအတြက္ေရာလူႀကီးအတြက္ပါေကာင္းတယ္ သြားသြား ေနမျမင့္ခင္ေတာ့ ျပန္ခဲ့"
"ဟုတ္"
------------_____------------
"ဟယ္ အကိုတိမ္ေရာင္ေလး"
လယ္ကန္သင္း႐ိုးေဘး႐ွိ လမ္းမႀကီး၌လမ္းေလ်ာက္ေနစဥ္ ေခၚသံၾကားလို႔လွည့္ၾကည့္ရေသးသည္။
"အကိုကဘယ္သြားမို႔တုန္းေတာ့ ေစာေစာစီးစီး"
"အဲ ဘယ္ေစာေတာ့မလဲ ႏုသစ္ရဲ႕ အကိုထြက္လာေတာ့ဘဲခုႏွစ္နာရီထိုးၿပီးၿပီ"
"ဟီး ဟီး ဒါနဲ႔ဗိုက္ေလးကပိုပူလာၿပီေနာ္ အသည္းယားလိုက္တာ"
လက္သီးေလးဆုတ္ကာခုန္ေပါက္ခုန္ေပါက္ျဖစ္ေနေသာကေလးမအားၾကည့္ကာ အငယ္ျပဳံးမိသည္။အငယ့္ကိုလက္မခံေပးႏိုင္ၾကတဲ့လူေတြလဲ႐ွိသလို လက္ခံေပးၾကတဲ့လူေတြလဲ႐ွိေလသည္။ထိုအထဲတြင္ ဒီကေလးမလည္းအပါအဝင္။အငယ့္အားေတြ႕သည္ႏွင့္ "အသည္းယားလိုက္တာ" ဆိုတာကမပါမျဖစ္ေျပာေလသည္။
"ႏုသစ္ကဘယ္လဲ"
"ေထြးပုတို႔အိမ္ ဘူး႐ြက္သြားဝယ္မလို႔အကိုရဲ႕
လိုက္ခဲ့မလား ဘယ္ေလာက္ေဝးတာမွတ္လို႔ ႏုသစ္နဲ႔ဆိုေတာ့မပ်င္းေတာ့ဘူးေပါ့ ေနာ့"