YENI EDEBİYATÇI #wattys2015

-Özel Bölüm-

-Benim olur musun,ilerde sana benzeyen bir kızımız hatta belki beni andıran bir oğlumuz olması için bana bir şans verir misin?

Bu adamı seviyor muydum ?
Kuşkusuz evet!
Peki ya evlenecek kadar mi? İşte bunu bilmiyorum bu ailesi ile sorunları olan birisi için oldukça güç bi hayal.Hatırlıyorumda babam ile olan tek güzel anım 8 yaşımdayken beni götürdüğü kuşlu parkta çekildiğimiz şipşak fotograf .O gün kırmızı ayakkabılarım küçük gelmesine ragmen zoraki giymiştim.Yürürken canım çok yanıyordu ama dayanmak zorunda hissettim,çünkü insan sevdiği şeylerden vazgeçmemek için çaba gösteriyor tabi bazen vazgeçmek zorunda kaldığı durumlar olabilir tıpkı kırmızı papuçlarımdan vazgeçmek zorunda olduğum o gün gibi.Ben o gün büyüdüm sanırım ve babamla birdaha o günkü gibi vakit geçirmedik hep uzaktık birbirimize,zaten annemle birbirlerine aşık değillerdi.Bu tabloya bakınca insanın pekte evlenesi gelmiyor .Ama Karşımda duran bu adam aklımı başımdan almış durumda

Şuana kadar hayatıma girip çıkan tüm adamlarda baba sevgisini aradım ben ,korunup kollanmak istedim.Hiç bir zaman benim babam arkamda beni korur diyemedim çünkü ben hep tektim bu hayat savaşında.Kendime güvenmek zorundaydım. Bütün zorlukları içimde büyük Savaşlar vererek atlattım .okadar eksiğim ki daha ne kadar eksiltebilir bu hayat bilmiyorum. Bazen içimde verdiğim bu Savaşlar çok şey götürdü benden ama ben hep kaldığım yerden devam ettim,bunu yapmak zorundaydım. Hayat insana durup ,soluklanması için zaman vermiyor ne yazık ki .Bunları düşünürken bir damla yaş süzüldü gözlerimden .

-Evet