Tutsak küçük

Korku

  Duman abi beni bir eve getireli yarım saat olmuştu halletmesi gereken bir şey olduğunu onu burda beklemem gerektiğini söylemişti. Olayın ayrıntılarını Sormasa bile merak ettiğini biliyordum.
" geldim canım." Duman abinin salona girmesiyle hemen ayağa kalktım.
" abi ne yapacağız? Her yerde beni arıyolardır. Babam delirmiştir. Normalde zehir gibi çalışan beynim durdu. İlk defa bişey bulamıyorum. Ya Burda da bulurlarsa beni? Direk evlendirirler."
Hızlı hızlı konuşmamla duman abi yanıma yaklaştı. Omuzlarımdan tutup arkamı döndürdü.
" önce sen şöyle bir otur."
Geçip koltuğa oturduk.
" öncelikle kendi kimliğini kullanamazsın biliyorsun." Hemen kafa salladım. Haklıydı.
" zaten buraya gelirken bileti bile kendi adıma almadım. Telefonumu kartlarımı herşeyi bıraktım."
Duman abinin yüzünden gururlu bir ifade gördüm. Bende gülümsedim.
" sahte kimliğin akşam elimizde, merak etme o kimlikle istediğini yapabileceksin. Sana bizim sahte ailelerden birinin soyadıyla kimlik çıkardım. Kimse hiç bişey anlamaz. Abin beni eminim ki arayacaktır. O iş bende merak etme. Artık benimle yaşayacaksın. Uzun bir süre böyle olacak. Bende o sırada hem sana göz kulak olacağım hemde bir gözüm babanların üstünde olacak."
Herşeyi düşünmüştü. O her zaman böyle biriydi zaten. Herşeyi düşünürdü.
" ev hakkında bilmen gereken şeyler var. Alt katta boş bir oda var sadece bir kaç dolap ve malzeme var depo gibi bir oda. Kapının tam karşısındaki duvar gizli bir  mahzen. En ufak acil durumda oraya gideceksin tamam mı?" Hızlıca kafa salladım.
" hadi şimdi koş yukarıda  sağdan ikinci odaya, orası senin odan temiz havlu kıyafet herşey var. Bi banyo yap kendine gel, benim dışarda işlerim var."
Hemen kalkıp yukarı koştum. Çok iyi gelecekti.

      Banyo yaptıktan sonra üstümü giyinip hemen odadan çıktım. Hava kararmıştı. Merdivenlerden inerken biri ses duymamla merdivenlerin ortasında durdum. Ses çıkarmadan merdivenlerden inip kim olduğuna bakmalıydım. Duman abi olsa ışıklar açık olurdu. Ses mutfaktan geliyordu.
Mutfağın kapısına gelip yavaşça içeri baktım. Babam yada abim olma ihtimali beni korkutmuştu. Kapının hemen yanındaki tezgahta tava görmemle çok yavaş hareket edip elime aldım. Arkasından yaklaşmaya başladım. Kulağında telefon vardı.
" tamam anladım. Gelince konuşuruz." Dedi. Kim olduğunu göremiyordum ama duman abinin adamlarına benzemiyordu. Benim yaşlarımda biri olabilirdi. Tam bana doğru dönecekken panik yapıp tavayı kafasına geçirdim. Direk yere yığıldı. Korkuyla tavayı yere fırlattım. Amacım vurmak değildi ama bir anda korkmuştum. Bi kaç adım geriye gittim. Yerde öylece yatıyordu, sonra panikle hemen yanına eğildim.
" iyi misin?"
Kafasında herhangi bir kanama yoktu. Direk mutfaktan çıktım. Dışardaki adamlar yardımcı olurdu. Kapının önünde bi kaç adam vardı.
" biri hemen içeri baksın!!" Bağırdığım anda kapı açılma sesi duyuldu. Duman abi salona girdi.
" ne oldu turna?"
Panikle mutfağı gösterdim.
" ben vurmak istemedim, aniden bana döneceğini anlayınca korktum. Gerçekten öldürmek istemedim. Öldü, kesin öldü. Pat diye düştü yere."
Paniklemiştim. Duman abi direk mutfağa koştuğunda yere oturup sırtımı duvara yasladım.
" kesin öldü."
Dizlerimi çekebildiğim kadar kendime çektim.
" katil oldum ben.." elime düşen damlayı hissedince ağladığımı yeni idrak edebildim.
" öldü..."
Ne kadar öyle kaldım anlamadım bile. Biri dizime dokununca bakışlarımı baktığım yerden çektim. Duman abi yanıma eğilmişti.
" ölmemiş korkma." Dediğinde yaşlı gözlerle bi umut ona baktım.
" ölmemiş mi?"
Kafasını iki yana salladı.
" ölmemiş canım korkma. Bayılmış sadece."
Alnımı öptüğünde rahatladım.
" nerde şimdi?"
Geri çekilip yüzüne baktım.
" doktor gelecek, yukarıda şuan. Korkma artık."
Rahatlamıştım. Katil olmamıştım.
" duman abi, kimdi o?" Güldü, başparmağıyla dudağının kenarını kaşıdı.
" kardeşimdi."
Gözlerim şaşkınlıkla açıldı.
" ben öldürmek istemedim gerçekten. Mutfakta öyle görünce, bide hırsız gibi girmişti. Aniden bana döneceğini anlayınca korktum yani gerçekten çok özür dilerim."
Duman abi karşımda gülerken kaşlarımı çatıp ona baktım. Gülmesini durdurmaya çalıştı.
" korkma canım bişeyi yok zaten. Ben ona kırk kere söyledim şu eve girdiğinde ışıkları aç diye, haklısın yani."