Κρυφό Γαλάζιο

Κίτρινο Φως

Somewhere deep in the dark
A howling beast hears us talk

Water up to my knees
But sharks are swimming in the sea

Just follow my yellow light
And ignore all those big warning signs

Ήταν αλλιώτικο το λιμάνι το βράδυ. Το έβαφε το φεγγάρι γκρι, σαν να του έκλεβε το χρώμα. Σε ασπρόμαυρα σοκάκια βάδιζε μέχρι που έφτασε στα ανοιχτά, και τότε το αλμυρό αγέρι της κράτησε το πρόσωπο μέσα σε χέρια αόρατα, χάιδεψε το λαιμό της και φίλησε τα βλέφαρά της.

Το ραγισμένο τσιμέντο της προβλήτας της πλήγιασε τα πόδια, τα τακούνια της βαριά στο χέρι της. Πάτησε ανάμεσα στις ρωγμές σαν να έπαιζε κουτσό. Ο ήχος του πέλματος της που έσκαγε στο έδαφος αντήχησε στα ανοιχτά, ταξίδεψε στην επιφάνεια του κατάμαυρου νερού. Διαμαντόπετρες χόρευαν στην επιφάνεια του όταν το κοίταξε. Λαμπύριζαν στο σεληνόφως. Κι ένας βόμβος της βασάνιζε τα αυτιά, λες και κρατούσε δυο κοχύλια στα αυτιά της, λες και βρισκόταν στον πυθμένα ενός βαθιού πηγαδιού.

Και όσο το νερό έσκαγε στη προβλήτα, ο βόμβος μεγάλωνε. Γέμιζε, φούσκωνε.

Εκείνη περπάτησε προς το νερό, περίεργη.

«Where are you going, sugar?»

Πάντα ήθελε να περπατήσει στο νερό. Στα όνειρά της το έκανε, ήταν τόσο εύκολο. Ήταν λεία σαν γυαλί η επιφάνεια του όταν πατούσε πάνω της. Γλιστρούσε λίγο στην αρχή και εκείνη άπλωνε τα χέρια σαν πουλί που έσκιζε τα σύννεφα, όμως μετά το συνήθιζε και άρχιζε να περπατάει με όλο και περισσότερη αυτοπεποίθηση, μέχρι που άρχιζε να τρέχει. Έτρεχε πάνω στο νερό. Κοιτούσε τον ορίζοντα και έτρεχε να τον αγγίξει, από κάτω της το νερό γινόταν όλο και πιο σκούρο και πίσω της ο κοιμισμένος Πειραιάς άρχιζε να εξαφανίζεται. Κι εκείνη έτρεχε και έτρεχε και δε σταματούσε να τρέχει, μέχρι που τελικά άγγιζε τον ορίζοντα. Άπλωνε το χέρι και τον άγγιζε. Και γελούσε.

«Aye, I remember ya! I have the luck of the devil tonight».

Και τότε εξασθενημένη από το τρέξιμο άφηνε τα γόνατά της να λυγίσουν και ξάπλωνε εκεί. Στο γυάλινο νερό. Κάτω της ένιωθε το βουητό της θάλασσας που δονούνταν ολόκληρη σε κάθε κίνηση των πλασμάτων μέσα της. Ένας κόσμος ολόκληρος που δε θα γνώριζε. Δεν τολμούσε να τον κοιτάξει. Μόνο ξεκουραζόταν πάνω του, τον ένιωθε να πάλλεται ολόκληρος, απέραντος, ανελέητος. Και εκείνη δεν τον έβλεπε. Μόνο κοιτούσε τα άστρα.