Κρυφό Γαλάζιο

Παράθυρα

Κλείσε, μη μας βλέπουνε λοξά οι ματιές του κόσμου
δώσ' μου το χειλάκι σου, που είν' απαλό, νωπό
Έχω κάτι ολόγλυκο, για σένα, απόψε, φως μου
έχω κάτι ολόγλυκο, σαν μέλι, να σου πω

'Τα μάτια είναι τα παράθυρα της ψυχής'.

Πρώτη φορά το είχε ακούσει από τα χείλη του κύριου Νέστωρα. Την είχε θαμπώσει αυτή η φράση, τότε, παλιά. Εννοείται το είχε πιστέψει. Όλα τα πίστευε τότε.

Φυσικά μεγαλώνοντας είχε μάθει ότι απ' όλα έχει ο μπαξές, και τα χειρότερα κτήνη είχαν ευγενικά μάτια. Δεν κρίνεται ο άνθρωπος από ένα βλέμμα, ούτε μια πράξη, ούτε μια αξία. Μια ιστορία είναι ο καθένας μας, και εμείς κρατάμε το στυλό στο χέρι. Εμείς την έχουμε γράψει, και εμείς θα την τελειώσουμε. Ίσως τα λάθη μπορούμε να τα σβήσουμε, μα πάντοτε θα μένει μια μουτζούρα. Κι αν είμαστε άξιοι συγγραφείς μπορεί να το πει μόνο όποιος τη διαβάσει όλη. Πράγμα που ποτέ δε θα καταφέρει κάποιος με μια μόνο ματιά.

Θυμόταν τον εαυτό της κοριτσάκι, να μιλάει αψήφιστα για πράγματα που νόμιζε πως καταλάβαινε. Να πιστεύει πως της πέφτει λόγος, πως εκείνη ξέρει... Και ο ίδιος της ο εαυτός της τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια. Από τότε μουτζουρώνει. Λέξεις, προτάσεις, σελίδες, μέχρι που τα μαύρισε όλα. Η ιστορία της έγινε μια μεγάλη μουτζούρα που κανείς ποτέ δε θα μπορούσε να διαβάσει. Κανέναν δε θα άφηνε. Δε θα το άντεχε.

Σταμάτησε λοιπόν να κρίνει τους ανθρώπους. Όμως κάπου στην πορεία σταμάτησε και να προσπαθεί να τους καταλάβει. Έκλεισε καλά τα παράθυρα τα δικά της και τους άφησε όλους έξω. Έμεινε μέσα μόνη της να μη τη δει ποτέ κανείς, μέσα σε ένα κενό τόσο απέραντο που μέσα του έβρισκες άστρα. Και το κενό της το έκρυβε πίσω από λέξεις και χαμόγελα, αμπάρωσε και σφάλισε να μη φανεί πόσο άδεια ήταν στα αλήθεια.

Και τώρα εκείνος πετούσε στο παράθυρό της πετραδάκια.

Ανάθεμά τονε.

Άφησε μια χαραμάδα, ίσα να τον κοιτάξει με τρόμο. Ήταν τρελός, δεν εξηγούνταν αλλιώς. Μόνο ένας τρελός θα περίμενε από εκείνη να σβήσει τις μουτζούρες της και να τον αφήσει να διαβάσει. Μα αυτός δεν της ζητούσε πια να τον προσκαλέσει μέσα. Να βγει έξω μαζί του ζήτησε. Μια βόλτα μεσ' τη νύχτα, λουσμένοι στο φως απ' το φεγγάρι. Και με αυτά τα κουταβίσια μάτια, άντε να του πεις όχι...